نمایش›کاتالپسی

اما راجع به نمایش کاتالپسی،
کانال کولر، پیش برنده‌ و یا به نوعی بن‌مایه‌ی تمامی خرده‌داستانهای نمایش است و بی‌شک مضمون داستان نیست. مضمون خانواده است و مشکلات زوجین که به‌سادگی هرچه تمام‌تر حرف خودشان را در این نمایش می‌زنند. بازی‌های دلنشین، علی‌الخصوص بانوان اجرا (پانته‌آ‌مرزبانیان و هدیه حاجی‌طاهری) و شخصیت‌های باورپذیر که انگار از دل جامعه بیرون کشیده شده‌اند و گذاشته شده‌اند روی صحنه، همه و همه در خدمت نمایش به کار گرفته شده‌اند.
صحنه‌های سورئال و فراذهنی دو زوج نویسنده که می‌توان گفت ایده‌های نوشتن‌شان هستند و ما تماشاگران و خوانندگان متن اساسا غرق ایده‌های آنها می‌شویم. ایده‌هایی که در دل کانالهای کولر پیچ‌در پیچ گیر کرده‌اند و هر کدام با نام و قصه‌ای، راهی به حریم این دو زوج باز می‌کنند...
و در انتها بازگشت به حقیقت زیستن که با حضور دختر این زوج روی صحنه جان می‌گیرد. حقیقتی که به جای صداهای گوش‌خراش و ترسناک که در طی نمایش از گوشه کنار صحنه به گوشمان رسیده، موسیقی آرامی را می‌نوازد و زن و شوهر را تسلیم حقیقت می‌کند. تسلیم زندگی...جمع اضدادی که یقه‌ی همه‌مان را گرفته است.

راستش اون اجرایی که من دیدم یک مشکل بزرگ داشت که اجازه نمی داد من به بقیه چیزا فکر کنم . اونم بازیگراش بود. همه از اول تا آخر . ببخشیدا شرمنده به قرآن اونم تو این اوضاع ... اما برای من اینطور بود که انگار چند نفر دارن تلاش می کنن داستانی رو با نمک برای من تعریف کنن . واقعن بانمک و خیلی خوش انرژی بودن اما من هیچکدومشون رو به عنوان نقشی که داشتن بازی می کردن باور نکردم . خودشونو می دیدم نه اونی که باید . صحنه جای کار خیلی زیادی داشت که این رو هم می ذاریم به پای عدم وجود بودجه لازم . کلی چیز دیگه نوشتم که پاک کردم راستش دلم نیومد . شما که نمایش اجرا می کنین برای ما محترم هستین . لطفن ما تماشاگران رو مثل خودتون بدونین .