«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
تمامِ مدتِ نمایش همهی بازیگرا دارن با تمام وجود داد میزنن و موسیقیها با صدای وحشتناک بلندی پخش میشن. متاسفانه جایی نبودم که بتونم سالن رو ترک کنم و مجبور شدم حدود ۳ ساعت این شکجه رو تحمل کنم. البته این شکنجهی جسمی تنها چیزی نیست که از دیدن این نمایش بدست میآرید، بلکه میتونید از دیدن شوخی های سبک و بیمزهای که انگار یه نوجوون ۱۵ ۱۶ ساله ساخته لذت ببرید (برای اینکه تصوری از سطح طنز این نمایش داشته باشید، میتونید یه قسمت از مجموعهی خندهبازار رو ببینید). نکتهی جالب اینه که کارگردان برای اینکه مطمئن شه تماشاگران به اندازه کافی خندیدن، هر شوخی بی مزه رو عینا ۳۰ بار تکرار میکنه. به جز همهی اینها، میتونید پنهان شدن کارگردان پشت "ابهام" رو ببینید، یه تکنیک قدیمی و ساده برای نشان دادن یک اثر بی کیفیت و خالی از خلاقیت به عنوان یک کار هنری عمیق و والا!
اولین پست در تیوال مبارک باشد، امید که آخرینش مباد.
اینکه از چنین گنجینه ای با دست خالی بیرون آمد بسیار جای تأسف دارد و مراتب تسلای مرا پذیرا باشید.
ولی شما که طبق پروفایلتان اجرای سال ۹۵ را هم دیده و ۱ امتیاز داده بودید چرا مجددا اقدام به تماشای اجرای جدید نمودید؟
اجرای سال ۹۵ رو ندیدم، اما ابتدا به اشتباه در صفحهی مربوط به اون سال نظر و امتیازم رو ثبت کردم.
از چنان "گنجینه" ای، با دست خالی ولی سر و گوشهایی پر از درد بیرون آمدم. بههرحال ممنونم جناب کیان.
من دو باز این نمایش را دیدم ، چیزی که در این تئاتر بیش از هرچیز توجه مرا جلب کرد ، دکور صحنه بود. به نظر من روی طراحی صحنه خوب فکر شده بود و به جزئیات دقت شده بود. بازیگران بخوبی ایفای نقش کردند و مسلط به کار خود بودند ، بازی آقای سیامک صفری ، داریوش موفق و بابک حمیدیان بسیار قابل ستایش بود. بهم ریخته شدن صحنه در زمان شورش را بسیار خوب در سن به نمایش گذاشتند.
اما نکات منفی که من در نمایش دیدم ، اول نامفهوم بودن بخشی از دیالوگ ها خصوصا هنگام سوار بودن می سی سی پی و وزیر بر هواپیما بود. انگار که نیازی نیست آن قسمت توسط مخاطب شنیده شود. به علاوه ، بایستی این نکته را بگویم که در دفعه دومی که نمایش را دیدم با دفعه اول تفاوت هایی داشت که برجسته ترین آن افزایش قسمت های طنز و در بعضی مواقع تبدیل شدن آن به لودگی بود. طولانی بودن بیش از اندازه مدت زمان تئاتر که البته میتوانست به یک ساعت و نیم و یا نهایت دو ساعت کاهش پیدا کند.
از آقای غنی زاده و همکارانشان تشکر میکنم و امیدوارم باز هم شاهد موفقیت هایشان باشیم.