باز هم مهرگان، باز هم تاخیر در اجرا. این بار بیست و پنج دقیقه.
همیشه روی این مسئله تاکید داشتم که هنرمند در انتخاب موضوع و در نحوه پرداخت
... دیدن ادامه ››
آزادی کامل داره و تشخیصش در خصوص لحن بیان و زاویه دید باید محترم شمرده بشه. اما چیزی که اذیتم میکنه سوء استفاده از احساسات تماشاگر، یا پرداخت تاریخ مصرف دار و سطحی از وضعیت سیاسی و اجتماعی، یا موج سواری روی حب و بغض های عمومی جامعه ست.
متاسفانه "روزمرگی" نه در قالب یک تئاتر، که در شکل یک نمایشنامه خوانی، با بهره گیری از متنی کلیشه ای شده بواسطه کارهای اخیر "محمد رحمانیان" (که به استناد بروشور، اثر به ایشان و مهتاب نصیرپور تقدیم شده) سعی در ارائه ملغمه ای از انواع مختلف بدبختی ها و کمبود ها و حسرت های موجود، در ساده ترین شکل ممکن با پرداختی شعاری داره که با رگباری از دیالوگ های خسته کننده و اکت هایی غیر ضروری همراه میشه تا فرصت تفکر و درک سطحی نگری کار رو از مخاطب بگیره و با قلقلک وجدان تماشاگر، برای خودش اعتباری بیش از شایستگیش اخذ کنه.
این حجم از آبغوره گیری شخصیت یزدی داستان برای بیان حسادت هاش، که ممکنه تو هر فردی از جامعه وجود داشته باشه، توی فضای سیاه و غم بار ایجاد شده چه کارکردی میتونه داشته باشه، غیر از تهییج بی اساس احساس تماشاگر ؟
فشرده سازی سی سال مظلومیت مردم کرمانشاه، توی پانزده دقیقه دیالوگ، بدون شخصیت سازی و بدون داستان گویی و بی هیچ میزانسن تئاتری، صرفاً اثر ما رو از شکل هنری دور و به سمت عوام فریبی نزدیک میکنه .
اگر قرار هست ضرورت توجه به معضلات اجتماعی در قبال دلسوزی های بی ثمر بین المللی مطرح بشه، باید طرح داستانی درستی متناسب با موضع تدارک دیده بشه نه اینکه از نگاه دختر شیلنگ به دستی بهره ببریم که مشکلات روحی طرد از سمت دوست پسرش، سنخیتی با نگاه ترحم آمیرش به مردم جامعه و بی تفاوتیش نسبت به بدبختی های بین المللی نداره. و اینکه با قهقهه های به ظاهر خنده دار ولی تلخش، فضای داستان رو بدون هیچ ضرورتی سیاه و سیاه تر کنیم، کارکردی غیر از برانگیختن بی اساس احساس ترحم و تنفر بیننده نداره.
و در نهایت سرک کشی به ته ِ ته ِ تهران، با رویکردی آشنا و با برچسب هایی از پیش شکل گرفته در ذهن مخاطب از فقر و فساد اخلاقی و کثافت جاری در محله های پایین شهر و تنفر کلیشه ای آدم های اون منطقه و شیوع اعتیاد و بی مسئولیت مردان و ...
قلم قابل احترام نویسنده و بازی های بدون تپق و مسلط بازیگران، اگرچه در شکل متوسط و در سطح انجام تکلیف ارائه میشن، ولی شاید بدلیل وفور آثار ضعیف و فاقد ارزش این روزها نمودی بیش از اونچه که باید پیدا میکنه.
ای کاش خانم "عاج" عزیز بجای فشرده سازی اینهمه موضوعات مبتلابه جامعه، در یک ساعت مونولوگ گویی، تعدادی نمایشنامه تاثیرگذار و ماندگار خلق میکردن با شخصیت هایی قابل درک و دوست داشتنی و پرداخت درست تئاتری، هنر خودشون رو در تبدیل معضلات اجتماعی در قالب آثار نمایشی به منصه ظهور میگذاشتن و از جبهه گیری پشت تاثرات و عقده ها و شعارهای ما مخاطبین حذر میکردن.
بعداً نوشت :
امتیاز 3 از 10
(97/09/13)