نمایش›ولپن

آدم‌ها چالش را دوست دارند، معما را نیز. روح کاوشگر و کنجکاو و بازیگوش انسان‌ها دائم به دنبال حل مسئله است. به دنبال راهی برای فرار از تکراری بودن و تکراری شدن. اما در تمام طول سال‌های زندگی‌ام نه بازی دادن آدم ها را پسندیده‌ام و نه بازی خوردن‌شان را که یکی از سر خودخواهی و حیله‌گری است و دیگری از سر سادگی. اما شاید لازم است که چنین آدم‌هایی ("روباه‌"هایی به روایت داستان) باشند، تا انسان‌ها یاد بگیرند که طعمه بازی‌ها نشوند، زود باور نکنند، سریع تصمیم نگیرند و از مرزهای باور و اخلاق و اعتقادات‌شان به بهای دنیا و جاه و مقام تعدی نکنند و آن‌ها را ارزان نفروشند.
جنب و جوش حاکم بر فضای نمایش و تغییر سریع صحنه ها به ساده ترین شکل ممکن تحسین برانگیز بود. بازی، نور، متن، صحنه همگی عناصر اصلی یک نمایش هستند که باید از کیفیت بالایی برخوردار باشند تا یک نمایش قابل تمجید و دوست داشتنی باشد. همه چیز خوب بود اما آنچه، در نظر من، شاید بیش از هر چیز دیگر انسان را سر جای خود نگاه می‌دارد خلاقیتی است که در نمایش به چشم می‌خورد که در این مورد شاید شیوه تغییر صحنه خلاقانه ترین عنصر موجود بود.
هر کسی وقتی از سالن تیاتر خارج می‌شود دوست دارد با لبخندی از سر رضایت بیرون برود. ولپن از دید من، خوب بود اما عالی نبود. شاید به این خاطر که خندیدم اما از آن خنده هایی که عمقی ندارند و تنها برخواسته از طنز کلامی سبکی هستند که زودگذرند و باد هوا.
ولپن را دوست داشتم به خاطر بازی‌های خوب، صحنه پردازی و ایده خوبش؛ اما انتظار بیشتری از این اجرا داشتم که متاسفانه براورده نشد.