نمایش›پروانه و یوغ

من دو بار نمایش دوستانم رو دیدم با دو اجرای زمین تا آسمون متفاوت! اجرای اول (شب دوم) حتی در حد جنرال هم نبود، همه چی اشتباه و درهم برم و فیک بود؛ همین جا انتقادم رو هم بگم: میفهمم که تئاتر توی موقعیت مساعدی نیست و تمرین و اجرا کار پرهزینه و طاقت فرساییه ولی نباید به خودمون حق بدیم که یه کار ناآماده رو ببریم روی صحنه اجرای عموم... ولی به هر حال اجرای دوم تا حدودی تلخی اجرای اول رو شست و برد، حالا میشه درباره کار حرف زد.
پتانسیل های کار بالاست؛ متن چرمشیر، بازی بازیگرای جوون و مستعد، و البته زندگی نابغه دیونه ای به نام ونسان ونگوگ. بعضی از این پتانسیل ها شکوفا میشن مثل بازی بازیگرا که در مجموع قابل قبوله؛ امیرحسین با اون شباهت ظاهری خوبش از پس نقش یه هنرمند درمونده با اختلال روانی،که انصافا سختم هست برمیاد، یاشار داداش باورپذیر و دغدغه مندی رو تصویر میکنه، مهتاب یه مدل ظریف و عاشق رو که وفادارانه پای عشق هنرمند مجنونش مونده به خوبی نمایش میده، اجرای دکتر و خدمتکار هم در کل قابل قبوله، و اما مریم که سه تا نقش کاملا متفاوت رو درخشان بازی میکنه اما به نظرم بی سلیقگی تیم کارگردانی در مرتب کردن صحنه هایی که خود نویسنده به عمد به هم ریخته باعث شده پتانسیل بازیش کامل دیده نشه. در هر صورت من نقش بچه و مادام رو با وجود فاصله کم اجراهاشون خیلی درست و به اندازه دیدم. در کل دم همگی گرم