امروز 8 مارچ 2025، روز جهانی زن رو به تمام زنها تبریک میگم، مخصوصا به سرکار خانم "معصومه عسگر پور" که شهامت اجرای یک تراژدی تک نفره را در یک پرده از وجود زنانی داشت که از درون و بیرون میشکنند و وجود مردشان دلیل زندگیشان هست و التماس گونه برای نگه داشتن مردشان برای زندگی دست و پا میزند. اجرایی با لحظه هایی پر فراز و فرود جنگ درونی یک زن.
اسم نمایش "صدای انسانی" است یعنی هر انسانی (زن یا مرد) در هر نقطه ای از زندگیش در برزخی خاص با زخمی باز و عمیق، دست و پا میزند تا به زندگی اش ادامه دهد و هر چیزی در اطرافش هم ابزار حیات هم ابزار شکنجه او میشود مثل یک عکس، یک نوشته، یک موسیقی...
تماشای اجرای "صدای انسانی" به لطف دوستی بسیار عزیز و محترم، جمعه 17 اسفند ساعت 7 شب، برای من تلنگری شد تا بیشتر به واژه پر صلابت "قدرت" فکر کنم... مثل قدرت انسان، قوی بودن، قدرت زندگی، قدرت ذهن، قدرت دانش، قدرت بخشش، قدرت لذت از لحظه های زندگی و ... هرکدام از این قدرت هاست که اجازه میدهد نفس بکشی و بگذاری بگذرد بدون اینکه از لحظه های گذشته در آینده غبطه بخوری.