با سلام و عرض خسته نباشید خدمت عوامل نمایش بی صدایی.من یک ببینده ی خیلی معمولیه تیاتر هستم و به عنوان یک بیننده ی معمولی باید بگم که نمایش رو دوست نداشتم.علی رقم اینکه نمایش خیلی خوب شروع میشه و ادم از اینکه با یک ایده ی جدید داره اشنا میشه هیجان زده میشه ،اما در ادامه به علت یکنواختی داستان و همچنین بازیه دیالوگ محور و نه چندان جذاب بازیگران ادم رو خسته میکنه.بازیگران تن صدای مناسبی برای این داستان که دیالوگ های زیادی داره ندارند(مخصوصا بازیگر نقش مادر که اگه یک خانم مسن تر با تن صدای بهتری انتخاب میشد شاید بیننده بهتر ارتباط برقرار میکرد).پخش فیلم هم ادم رو از فضای زنده ی تیاتر دور میکرد .من خودم به شخصه دوست داشتم حالا که قراره صدای یک ادمی رو که سالیان زیادی در کما بوده ،رو بشنویم اون صدا راجب دنیای ادمهای کمایی برامون حرف بزنه و اون مارو با دنیای خودش اشنا کنه.نه اینکه ما بهش بگیم در گذشته چه کارهایی رو انجام داده.کاش حالا که وارد دنیای صداها میشیم صدای های نشنیده ی دیگه ای رو سوژه قرار میدادیم.صداهایی که هیچ وقت کسی اون ها رو نمیشنوه و برای همیشه سر گردان میمونند.صدای گریه ی ادمهای تنها.صدای ادمهایی که بدون اینکه بتونن دلیل رفتنشون رو توضیح بدن مجبورند کسی که دوستش دارند رو ترک کنند.صدای ادمهایی که روزگار پا روی گلوشون میزاره و اروم و بی صدا ،و بدون شنیده شدن ،یه جایی از این کره ی خاکی خاموش میشند .