من از مدیوم تئاتر تجربه‌ای تعاملی میخواستم و مجید نیرومند در "تاریخ مختصر صلح" نه تنها خواسته مرا برآورده میکند بلکه چند لحظه خاص خلق می‌کند که مخصوص مدیوم تئاتر است.
قبل از شروع نمایش تا انتهای آن صحنه نقش زمین بازی را برای کارگردان و مخاطب ایفا میکند به عنوان مثال 'آبنبات چیست؟' اما این سوال زمانی جواب پیدا میکند که مخاطب از خالق اثر عقب افتاده است. این زمین بازی نشان می‌دهد که سرمایه داری جنگ را هم به بازی تبدیل کرده یا حتی بخشی از سرگرمی جمعی جهان شده است. پسر جوان و جلادش نقش برده و ارباب را در این زمین بازی ایفا می‌کنند.
پسری خاورمیانه ای روان خود را در اثر جنگ از دست می دهد و ما شاهد آخرالزمان ذهنیش هستیم که به عینیت رسیده است. اجزای صحنه به این استعاره کمک میکنند بخصوص که بازی بازیگران تعاملی آشکارا با مخاطب دارد و البته صدا و ویدیوآرت های موجود در اثر نقش نخی را ایفا میکنند که ایده های اثر را به هم متصل میکنند.
کلمات من در توصیف "تاریخ مختصر صلح" کافی نیست، این اثر باید تجربه شود، تجربه ای به معنای "بودن" درون تاریخ نه چندان مختصر صلح.