بعضى نمایش ها هست که بعد از دیدنش دلم مى خواد زودتر اجراش تموم بشه، انگار مى ترسم یهو دوباره برم ببینمش!، انگار طاقت دوباره دیدنشو ندارم، اونقدر که خوبن، اونقدر که مى رن تا عمق وجود آدم، اونقدر که اشک مى ریزى و انگار یه دستى میاد دور گلوت و مى خواد خفه ت کنه، اونقدر که توى لحظه لحظه هاش غرق مى شى و هیچ نمى فهمى چطور صد دقیقه گذشت..

هم هوایى یکى از اون نمایش هاست، یکى از اونا که بعد از ١٣ روز، هنوز هم هواشم