از نیمه دوم نمایش تنها منتظر پایان آن بودم. به شدت کسالت بار. متن تهی از خلاقیت و عمق. با دراماتورژی خام و کم رنگ. با وجود بازی های متوسط و خوب به علت بی دقتی در ساخت فضای داستان، ارتباط مخاطب به سرعت با نمایش قطع می شد. بازیگران از در سالن نمایش وارد می شدند و داخل خانه حالا هر کجایش که می خواستی بروی، دستشویی، تراس یا طبقه بالا پشت پرده ای بود که هیچ مختصاتی را در ذهن تداعی نمی کرد. تنها از پرسوناژها می شنیدی خانه کوچک یا بزرگ است. کارگردانی بی دقت ارتباط مخاطب با روایت صحنه را قطع می کند. برای مثال در صحنه های مخفیانه ممکن است یکی از عوامل تئاتر را وقتی که از پشت در سالن هنگام ورود و خروج بازیگران، رد می شود را ببینید.
کاش کمی برای مخاطب احترام بیشتری قائل شوید. در انتهای اجرا عکس دسته جمعی گرفته شد که به نظرم ضروری نبود. آن هم در این وضعیت کرونایی. همین یکی دو اجرا را هم با همین بی دقتی ها به خطر می اندازند.