برای شخص من به عنوان یک شهروند عادی با دغدغه ها و مشکلات شخصی و اجتماعی عادی، تماشای این نمایش، به معنی ورود به دنیای قشر زحمتکشی بود که نگاه جامعه بهشون به عنوان قشرِ فرودستی است که جای ما رو تو "شهرمون" (که عادت کردیم مالکیت همه چی رو سریع به نام خودمون بزنیم) تنگ کردند و حضورشون، لباس پوشیدنشون، طرز حرف زدنشون، تفریحاتشون و دعواهاشون به زعم خیلی از ما به اصطلاح باکلاسهای جامعه! شان و امنیت و آرامش جامعه رو پایین میاره و چهره ی شهر رو زشت می کنه.
توی این نمایش، کارگردان، بازیگران توانمندش و بقیه ی عوامل توانستند من رو تو "روزهای آخر اسفند" که همه ی ما به دنبال برآورده کردن انواع و اقسام نیازمندیهای شهرنشینی مون برای ورود هر چه با شکوه تر به سال جدید هستیم، ببرند به دنیای کسانی که نزدیک شدن به تحویل سال، برای اونها همراه با اضطراب و نگرانی و خشمه چرا که حق و حقوق اولیه ی زندگی شون نه تنها برآورده نشده بلکه حتی جایی برای دیده و شنیده شدن نداره چه برسه به اعتراض و دادخواهی. و چه بسا تو همین دسته، هستند کسانی که بیانِ مطالباتِ قانونی اندک خودشون رو سانسور می کنند از ترس اینکه همین زندگیِ ناکرده شان را هم از دست بدهند. ترس. ترسی که همه ی ما در سطح های مختلف اجتماعی به خاطر نگهداشتنِ همین حداقل داشته هامون بهش تن دادیم و کسانی که مستقل از جایگاه اجتماعی شون، تن نمی دن و بالاخره زمانی پیدا می شه که درونِ ناآرام خودشون رو با یه تصمیمِ غیر تحمیلی از جامعه، آروم می کنن و کابوسهای هر شبشون رو شکل دیگری می بخشند.
"میان آن که در مقابل وضعیت و تضادهایش طغیان می کند و آن که پلیس وضعیت می شود، تفاوت بسیار است"