عالی یا افتضاح؟
《با دیدی که نسبت به شهرام مکری پیدا کرده بودم به خاطر فیلم ماهی و گربه. مشتاقانه انتظار اکران هجوم را می کشیدم. سانس های محدود هنر و تجربه رو بالا و پایین می کردم اما هر دفعه قسمت نمی شد. تا اینکه اتفاقی همه چیز برای دیدن شاهکار جدید شهرام مکری جور شد. از خلاصه فیلم و متن های اول فیلم میشد فهمید که با فیلم جالبی طرف هستیم. فیلمی که از یک ایده ساده شکل گرفته اما به دلیل پیچیدگی هایی که ایجاد می شود با یک داستان جالب طرف هستیم. از همان اول با دیدن طراحی صحنه ، تماشاگر به ایرانی بودن این فیلم شک می کند. طراحی صحنه و لباس مجذوب کننده ای در کل فیلم حاکم است ، که بیننده فضای فیلم را عادی نمی بیند. یک فرقی هست ، یک ایده جدید ، یک خلاقیت. طراحی صحنه فوق العاده و پر جزئیات که در فیلبرداری سخت و طولانی فیلم به کمک همه عوامل می آید. مکری در فیلم جدید خود نیز از سبک مورد علاقه اش استفاده کرده. یک سکانس-پلان طولانی که کل فیلم را در بر می گیرد. دکوپاژ و میزانسن های مسحور کننده که انسجام خود را حفظ می کنند و تا انتها همراه تماشاگر می آیند و پیچیدگی ای ایجاد می کند که مخاطب در آن غرق می شود. این سبک فیلم نیاز به دکوپاژ بسیار دقیقی دارد که لحظه‌ای خطا نباید در آن بوجود بی آید. پیچیدگی داستانی که مکری ایجاد می کند ، قابل تحسین است. روایت کردن داستانی کاملا متفاوت که رگه های جنایی و ترسناک دارد ، با همچین فضا سازی‌ای کار هر کسی نیست. شخصیت سازی کارگردان در حدی کامل است ، که با تمام دو گانگی شخصیت ها و عوض شدن شخصیت ها در طول فیلم ، مخاطب درمورد پرسوناژ ها دچار اشتباه نمی شود. اما اینگونه فیلم ها ، که سبک کاملا متفاوتی دارند و با چشم مخاطبان آشنا نیست. برای عده‌ی زیادی نمی تواند جذاب باشد. زیرا فاصله گرفتن از سینمای بدنه همیشه معضلات زیادی را به همراه دارد. مخاطب عام با اینگونه فیلم ها ارتباط برقرار نمی کند. زیرا فضا برای او مفهوم نیست. و ایجاد پیچیدگی او را آذار می دهد. زیرا از عادات همیشگی اش فاصله گرفته و در حال مشاهده تغییر است. و همین باعث می شود تا نظرات درباره این فیلم تا این حد ضد و نقیض باشد. اما در کنار اینها ، این نوع فیلم ها ، بواسطه سبکی که دارند ، کمی انسجام خود را از دست می دهند. و مخاطب باید با دقت تمام فیلم را ... دیدن ادامه ›› بررسی کند تا به نتیجه برسد. اما نکته مثبت این فیلم ها ، به کار انداختنِ مغز مخاطب است. مخاطب باید از قوه تخیل خود استفاده کند و تفکر کند برای رسیدن به داستان. و این نکته حائز اهمیتی است. اما نکته ضعفی که چه در این فیلم ، چه در کار قبلی شهرام مکری (ماهی و گربه) قابل مشاهده بود. خسته کننده بودن آن بود. بدلیل سبکی که کارگردان در پیش گرفته و شتاب در قصه گویی و پیچیدگی داستان ، بیننده در انتهای فیلم خسته می شود. اما این مسئله ذره‌ای از جذابیت فیلم کم نمی کند. مکری بار دیگر نشان داد که چقدر توانمند است در چیدن میزانسن و بازی گرفتن از بازیگران (که همه فوق العاده بودند) (البته بابک کریمی ، کمی مشابه با نقش های قبلی اش بود).
این فیلم فضایی مسحور کننده و پردازشی جذاب دارد که شما را در خودش غرق می کند. اما به مخاطبان عام پیشنهاد نمی شود.》