تئاتر بینظیری بود، با بازیگرانی فوق العاده. از همان شروع میخکوب میشی؛ با دیالوگ ها، با بازی بازیگرها، با تغییرهای ناگهانی... یکی از صحنه هایی که علاوه بر میخکوب کردن، انسانیتت رو زیر سوال میبره، اونجایی بود که بکمان رو به تماشاچی ها میکنه و میگه که "حق با سرهنگه؛ من باید برم روی صحنه تئاتر تا انسانیت بخنده..." - جمله ش دقیقا یادم نیست ولی چیزی با همین مضمون میگه.. و اینجا بود که من با خودم فکر کردم که چقدر راحت با خنده های سرهنگ همراه شدم و من هم از ته دل خندیدم - بی اینکه فکر کنم داشت به چی می خندید.
دیدن این نمایش رو شدیدا به همه توصیه می کنم. فرصتی پیش بیاد، دوباره به تماشایش خواهم نشست...