تک پرسوناژ بودن این نمایش باعث شد بیشتر دلم بخواد که نمایش رو ببینم
بدون هیچ پیش زمینه ای وارد سالن شدم...مهدی کوشکی وارد صحنه شد و شروع به صحبت کرد(سلام من مهدی کوشکی هستم فرزند...)اولش فکر کردم یه گفت و گوی کوتاه با مخاطب قبل از شروع نمایشه اما بعد از ده ثانیه متوجه شدم در واقع نمایش شروع شده
به عکس ها نگاه میکردم و رفته رفته نمایش من و بیشتر جذب میکرد
در واقع کاری به ظاهر ساده بود که پر از هیجان بود مخصوصا وقتی آوازها رو با صدای زن تصور میکردیم....انگار تمام حرفها نقیضه ای برای نوشته های تاریخ نویسان بود
مهدی کوشکی با تسلط تمام وارد صحنه شدند و مونولوگی که داشتند چیزی نبود که بشه با بداهه گویی سر هم بندیش کرد و این به سختیه کار اضافه میکرد
بسیییییار لذت بردم و به تیاتر بازها و دوستان تیوال پیشنهاد میکنم که از دست ندنش