نمایش متامورفیسم مانی به کارگردانی نوید ترابی این شبها در سالن شماره سه تماشاخانه شهرزاد در حال اجراست. نوید ترابی را پیش از این در مقام کارگردان فیلم کوتاه و در مدیوم تصویر دیده بودیم. از جمله فیلم های فقدان ،کوت یاوه ,فصل آزمون و گشته نهان از من. در واقع متامورفیسم مانی اولین تجربه ترابی در مقام کارگردانی تاتربرای اجرای عموم است. وی پیش از این اجرای تاترجشنواره ای رادر کارنامه خود دارد.
حضور هنرمندان عرصه تصویر در تاتر اتفاق تازه ای نیست.در مقطع زمانی کنونی نیز بسیاری از کارگردانان به خصوص نسل جوان به حضور در هر دو مدیوم تصویر و اجرای صحنه ای گرایش دارند. دلایل این امر متعدد است. از جمله نبود فضای کاری امن در حوزه تصویر.اینکه نتیجه این حضور برای هنرمند مثبت است یا خیر و اینکه این حضور به پویایی تاتر می انجامد یا تاتر و زیرساخت های علمی آنرا به مخاطره می اندازد بحث مفصلی می طلبد که از حوصله این مطلب خارج است.
متامورفیسم مانی به عنوان اولین تجربه ترابی در مقام کارگردانی تاتر کار قابل تقدیر و ستایشی است. وی گرچه در نوشتن نمایشنامه و در چیدمان عناصر صحنه و نور از مدیوم تصویر بهره میبرد,اما تاتری رئال با درونمایه روانشناختی به تماشاگر کارش عرضه می دارد.ترابی از میزانسن و نور کمک می گیرد تا اندیشه درونی شخصیت های نمایشنامه اش را رو کند. گویی تماشاگر را وادار میکند به مکاشفه احوالات درونی کاراکترها بپردازد,تا اینکه تنها بخواهد تماشاگر از ظواهر امر پی به بن مایه داستان اثر ببرد .
پارادوکس نورهای قوی و ضعیف در ابتدای نمایش و سپس در صحنه بازجویی به همین دلیل است. او نور را به کمک کالبدشکافی شخصیت ها ی نمایش می فرستد. ترابی علاقمند است تماشاگر دیگرگونی در حال رخ دادن در درون مانی را حس کند. چیزی که تصویر آنگونه که تاتر قابلیت دارد توان بازگویی اش را ندارد.
در مجموع ... دیدن ادامه ›› باید جسارت نوید ترابی را به دلیل دستمایه قرار دادن داستانی روانشناختی و به صحنه بردن آن در تماشاخانه شهرزاد ستایش کرد.این کارگردان جوان ظاهرا درصدد است به تاتر نگاهی زیباتر بیندازد.
گرانی سالن های نمایش و نبود حمایت دولتی از هنرمندان عرصه تاتر,لاجرم گروه های تاتری را وامی دارد در فضایی ناهمگون با فضای اثر به اجرا مبادرت ورزند. ترابی آمده تا عرف شکنی کند و میزبان مناسب تری برای میهمان تماشاگرش باشد. باید امیدوار بود که این واقعا بدعت گذاری باشد و این هنرمند صاحب آتیه تالارهای نمایش غیراستاندارد را به تماشاخانه های واقعی تاتر ترجیح ندهد.
سخن آخر اینکه گرچه شخصیت های نمایش متامورفیسم مانی در هزارتوی مسخ شدگی آدمهای زمان رویداد داستان هرگز به همگرایی نمی رسند و مانند تکه های جدا افتاده پازل در کلیت کار حضور دارند ،اما بنظر میرسد نوید ترابی که نویسنده نمایشنامه هم هست در این مورد کاملا
آگاهانه عمل کرده است. درواقع ترابی خواسته این همگرایی راذهن تماشاگردرروندداستان وازمیان دیالوگ هاکشف کند.از این مساله وقتی اطمینان حاصل می کنیم که مانی را در دیگرگونی خود تنها می بینیم. و می پرسیم بیگانه از خود چطور می تواند با آدمها یک رابطه منطقی ایجاد کند.
متامورفیسم مانی تاتر بایسته ای است.شاید برای آدمهای عصر ما که صبح تا شام گوشی موبایل و شبکه های اجتماعی ذهن شان را اشباع از تصویر می کند,مجالی برای اندیشه و تفکر باقی نمانده باشدوبه طریق اولی هضم این گونه نمایش ها کار آسانی نباشد. اما این چیزی از ارزش های این کار کم نمی کند. برای کسی که بخواهد دقایقی ذهن را به اندیشه وادارد ,متامورفیسم مانی اثری نیکو است .

نقدی کوتاه بر نمایش متامورفیسم مانی به کارگردانی نوید ترابی.
مستانه کریمی