سر شب پاییزی، یک تئاتر خیلی هیجان انگیز دیدم، کار قوی ای نبود، ولی موضوع خیلی زیبایی داشت... از اون کارهایی بود که اجرا به اجرا بهتر خواهد شد... موضوع نکتار... مثل نکتار هفت میوه، طعم همه چیز رو به صورت در هم داشت... ماجراهایی که نسل ما تجربه کردن... بزرگتر های هم نسلمون، تا ما که کوچیک های این نسل هستیم... تصاویری و اصواتی که برای ما آشنا تر از هر چیزی هستن... و همه ی این در هم بودن، وقتی با شبکه ی افکار و تجربه های فردیمون ادغام بشن، خاطرات فردی، کارهایی که کردیم... از بچگیهامون، تا الان... زندگی ای که ما داشتیم و فقط مال ما بوده... تا به امروز... نکتاری که من و شما هستیم، با همه ی تفاوت های فردیمون... بچه های یه نسلیم... ؛