بنظرم باراصلی نمایش را متن به دوش میکشد، آنقدر که بیان بازیگر بکارگرفته شده بدنش پرداخت نشده. بیان بدنی طی زمان طولانی اجرا تکراری میشود و بکارگرفته نمیشود. فرم تکراری کمی خمیده رو به جلو با دستهای اغلب بلاتکلیف اگرچه میتواند نوعی سرخوردگی را بعنوان وضعیت کلی کاراکترها بازنمایی کند، اما در بیان کنش بازگشت دائمی کل متن به گذشته و خواست اصلی نمایش برای ترغیب به یادآوردن تاریخی، الکن است.
اما از این که بگذرم؛
۱- اجرای یک نمایش تجربی در مکانی دور از کلونی تئاترها و اجرای آن با استفاده از همه امکانات فضایی مکان و نه فقط بلک باکس، حرکت کردن بیرون مرز گفتمان مسلط هنرهای نمایشی است و انتقادی و تحسین برانگیز. بعلاوه این بهره گیری از اتاقها و فضاهای مکان در خدمت ساختار تودرتوی متن و درجهت فرم بیانی سیال آن است. نه آنکه فقط برای تنوع زاویه دید مخاطب یا ارائه تجربه تازه دیدن و حضور در متن بکار رفته باشد.
۲- متن در ظاهر سنگین و پرگو بنظر میاید، اما در نهایت پیام ساده ای دارد، بیشتر درباره خود زندگی ست. اما ریشه های خود را در خاک فلسفه و ادبیات محکم کرده است و امکان خوانش در لایه های عمیقتری را به مخاطب میدهد. پرگویی و کش دادن زمان نمایش در جهت ساختن هرچه کاملتر جهان متن برای مخاطب است. جهانی که با الگوی درختی در اطراف تنه اصلی (پدر/سرگرد) رشد کرده. سیالیت و حالت رفت و برگشتی داستان، الگوهای دوتایی، نگاه مهراکین نسبت به زن، ناکامی، وجه نمادین کاراکترها، همگی متن را برای من به نمونه هایی از داستان مدرن فارسی وصل میکنند، نمونه هایی که همین ساختمان تودرتو را برساخته ... دیدن ادامه ›› اند.
۳- بازیهای تعدادی از بازیگران برای اینکه بازی-اولی باشند زیاده خوب است و جای شگفتی دارد. بازیگران دیگر هم با آنکه معمولی یا در جاهایی ضعیف هستند اما هرکدام از ۱۷ بازیگر این کار، لحظات درخشانی در جای جای کار برای خودشان دارند. کسی بیجهت و خارج از کنش اصلی صحنه داد نمیزند و خود این مسئله متاسفانه در تئاتر ما کیمیاست.