ممنون خانم صدری، ممنون سعید چنگیزیان، نوید محمد زاده کاظم سیاحی شیوا فلاحی و همه ی گروه نمایش! چه قدر دیالوگ آخر بهم ضربه وارد کرد: گواهی صعود رو چه جوری می گیرن؟! عین پتک بهم ضربه وارد کرد. به قول سیاوش حیدری عزیز کاربر همین سایت تیوال باید ژانر مستند رو در تئاتر دوست داشته باشید تا این نمایش تاثیر خودش رو در ذهنتون بذاره. قصه از تمامی زوایا و جهات به خوبی مطرح میشه. قضاوت نمی شه. فقط تقابل ها رو به بهترین شکل ممکن می بینیم. همه مقصرند و همه در عین حال محق. واقعا حلقه ی اشتباهات پشت سر هم به گونه ای چیده شد که دست آخر وقوع فاجعه ناگزیر می نمود. همیشه کوهنوردی رو کاری عبث و بیهوده می دیدم (با این استدلال که خب چه کاریه! یه مسیر رو میریم تا برسیم به نوک کوه و بعد برگردیم؟! خب که چی؟!) ولی با دیدن این کار عشق کوهنورد رو به کوه و صعود درک کردم. نقدی نیست. نظری نیست فقط این چند خط ادای دینی بود به گروه نمایشی که به زیبا ترین شکل ممکن موضوع رو طرح کردند.

واقعا ممنون.