دختر یانکی

1- تب نیل سایمون هم چنان در ایران ادامه دارد. این که چه طور شده که نویسنده ای تا این حد در میان اهالی تئاتر محبوب و مطرح شده و در عرض یک سال به گمان من حداقل 6 یا 7 کار نیل سایمون توسط گروه های مختلف در ایران اجرا شده است مساله ی جالب توجهی به نظر می آید. به هر حال فکر می کنم همه نیل سایمون رو دوست داشته باشند. طنز کلامش شیرینه، درام رو میشناسه و ریتم کار هاش سرزنده و حال خوب کن! محسوب میشه. ولی واقعیت اینه که این متن (دختر یانکی) هیچ ارتباطی با کشور ما نداره. نمیخوام بگم این تفاوت فرهنگی مانع از درک یا لذت بردن از کار میشه ولی واقعیت اینه که سایمون این کار رو صرفاً برای مختصات فرهنگی امریکا و در انتقاد به یه برهه ی زمانی از تاریخ امریکا نوشته. کار سویه ی عام نداره که بشه باهاش همذات پنداری کرد. ما بستر جامعه ی امریکا رو فقط با سریال هایی مثل Friends دیدیم و شناختیم و طبعا شناختن و نشناختنش هم گرهی از کار ما باز نخواهد کرد.

2- بازی بهرام و بهنام تشکر درخشان بود، و البته یه نکته ای به من ثابت شد: این که بازیگر تئاتر و بازیگر سینما واقعا با هم فرق دارند. خانم ناصر اون طور که من متوجه شدم تا به امروز تئاتر کار نکرده بودند. طرز بیان عبارات، سطح صدا و قدرت حنجره، توجه به تمام صحنه و برنامه داشتن برای تمامی حرکت ... دیدن ادامه ›› ها، چیز هایی بود که من احساس کردم. چند بار حواسم به ایشون بود. حس کردم برخی لحظات ایشون حس می کنن از دید خارج شدن و نیازی به داشتن اکت نیست. صدای رسایی هم نداشتند و شنوایی ما از دیالوگ های ایشون در تمامی نقاط صحنه یک دست نبود. مضاف بر این دو بار تپق هم داشتند که به ه حال برای شب اول اجرا طبیعیه و ایرادی بهش وارد نیست.

3- دست آخر این که فرهنگسرای نیاوران جای عجیب و غریبی برای دیدن تئاتر به حساب میاد. در تئاتر شهر یا خانه هنرمندان به ندرت ممکنه با افرادی روبرو بشید که با بچه های خردسال به تئاتر بیان! یا تا این اندازه با پچ پچه و همهمه در حال دیدن تئاتر روبرو بشید. امیدوارم این دوستان هر چه بیشتر تئاتر ببینند و متوجه برخی الزامات برای لذت بردن بیشتر از آثار نمایشی بشن.

با تشکر از تمام عوامل کار به ویژه با «تشکر» از بازی برادران تشکر، انتقاد هایی که ذکر کردم باعث میشه نتونم با قاطعیت بگم کار رو دوست داشتم. برای تمام عوامل آرزوی موفقیت دارم.