اولین باری بود که به تماشای یک کار شورایی می رفتم. با ایده ی این کار آشنایی داشتم و می دونستم بر اساس نظرات جمع کار شکل می گیره. نمایشنامه ی استریندبرگ رو هم خونده بودم و به نظرم نمایش خوبی برای یک کار شورایی محسوب میشه. خانم بختیاری و خانم کاتوزی هم واقعا به کارشون مسلط بودند به ویژه خانم بختیاری که بار نمایش روی دوش ایشون بود. به این ها اضافه کنید لذت برخورد با استاد قطب الدین صادقی و بهرام افشاری عزیز رو. همین طور تماشای کار در کنار دوستان تیوالی عزیزم Marillion ، خانم تهرانی، ذوق زده ی عزیز و علی سیمایی گرامی. اما از همه ی این ها مهم تر برداشت و درک من از این اجرا این بود که ایده ها و پیشنهادات شباهت عجیبی به فیلم فارسی ها و سریال های خانواده داشت. یه جورایی اگه اهل ادبیات نمایشی باشید و نوشته ی کوتاه استریندبرگ رو با این پایان های پیشنهادی مقایسه کنید متوجه میشید چه قدر پایان های پیشنهادی شعاری از آب در می اومد. حداقل شاید خیلی ها با دیدن این کار فهمیده باشند نوشتن و ایده پردازی چه قدر سخته. پایان های پیشنهادی اغلب شعاری از آب می اومد. گلایه ای از تماشاگران نیست چون خود من هم هر چی فکر می کردم ایده ای بهتر از اون چیزی که به ذهن استریندبرگ می رسید رو نمی دیدم که این احتمالا به دلیل پیش داوری های ذهنی من بود. بعد از دیدن کار به این نتیجه رسیدم که کاش استاد قطب الدین صادقی هم نظری می دادند به هر حال ذهن ایشون به عنوان یک کارگردان بزرگ تئاتر کشور مسلما خلاق تر از من و امثال من خواهد بود. به تلاش گروه نمایشی خسته نباشید میگم. امیدوارم این برنامه ها تداوم داشته باشه.