چه لذت نابی بود امشب. وقتی یه استاد به تمام معنا یکی از شاهکار های ادبیات نمایشی رو به تنهایی و با همراهی یک موسیقی زیبا اجرا می کنه و یک ساعت و نیم شما رو میخکوب می کنه. وقتی فضای سالن پر از انرژی و زیباییه. اگه حق مطلب رو بخوام بیان کنم باید بگم امشب بهتر این بود که ما تماشاگران در برابر هنر و بزرگی روح میکائیل شهرستانی تعظیم می کردیم. کاش گاهی بشه این رسم تعظیم هنرمند در برابر مخاطب به صورت بر عکس اجرا بشه. امشب واقعا مقهور هنر استاد شهرستانی شدم. خوشحالم که با سه دوست عزیز تیوالی، مصطفی بیگ محمدی عزیز، خانم آذرنوش گرامی و Marillon نازنین همراه بودم و تونستیم بخشی از خوشحالی و شوق مون از این کار رو در کنار هم قسمت کنیم. جای همه ی دوستانی که نبودند سبز.