316 فیلمی است که احتمالا از تک تک دقایق آن لذت خواهید برد. اما حتی یک لحظه هم نمی شود فراموش کرد که فیلم پیمان حقانی فیلم بدی است. فرم نوی فیلم یک جور خودنمایی است انگار با کسی شرط بسته باشی که تمام قصه را از زبان کفش ها بگویی (گرچه وسط این شرط بندی چند باری هم جر زنی می کنی!) و تازه دست آخر این سوال پیش می آید که : خب که چی! این فرم چه کمکی به ماجرا کرد؟ قصه زندگی کاملا معمولی یک آدم که چیز هیجان انگیز و نکته دراماتیک خاصی هم نداشت از طریق کفش ها روایت شد. اگر از طریق دست ها و دماغ و کلاه و باقی اعضای بدن و لباس ها هم روایت می شد اتفاق خاصی نیفتاده بود. تنها مزیت روایت از طریق کفش ها فرار از سانسور در تصویر سازی صحنه های مربوط به جفت گیری و تولید مثل (عین عبارت بیان شده در فیلم) بود. 316 جفت کفش این خانم هم اگر 318 تا می شد باز هم اتفاقی نمی افتاد (یک بار مسعود فراستی در نقد شیار 143 همین حرف را زده بود و احتمالا این از معدود بار هایی است که کاملا با جناب فراستی موافقم). تنها چیزی که باعث شد از دیدن فیلم لذت ببرم یک جور صمیمیت موقع روایت ماجرا بود که به دل می نشست و لبخند روی لبت می آورد. از دیدنش پشیمان نمی شوید اما 316 تا تبدیل شدن به یک فیلم خوب هنوز خیلی فاصله دارد. نوآوری کارگردان جای تقدیر دارد و امیدوارم این نوآوری در فیلم های بعدی تبدیل به اثری موفق تر شود.