انسانها با احساس هایی چون خوشحالی ، غم ، خشم و ترس بدنیا می آیند و در طول زندگی و مراحل رشدی شان یاد میگرند که بیشتر احساس های ناخوشایند خود را انکار و یا در جایی قائم کنند. در حالت خوشبینانه اش ، فرد در مراحل بعدی زندگی با رواندرمانگرش به دنبال پیدا کردن احساس های انکار شده خود میگردد ، تا التیامی برای این فراموشی و پنهان کردن بخشی از حقیقت وجودش بیابد. انکار کردن بخشی از خود دردی دورن ریز است که از آدمی آتشفشانی میسازد که با هر تلنگری می تواند منفجر شود. حال ما در مستند کاغذ پاره ها شاهد انکار موجودیت زنانی هستیم که تنها به جرم آسیب پذیری از دید جامعه پنهان شده اند!!! زنانی که شاید تمام احساس های خود را به فراموشی سپرده اند به غیر از احساس ترس. کاغذ پاره ها تلنگری است برای یادآوری اینکه انکار التیام نیست ، انکار درد نهفته ای است که به شکل دیگری و حتی دردناکتر از قبل نمایان میشود.