"بیست و یک روزر بعد" بین فیلمهای کم نام و نشان، سورپرایز مهم جشنوراه است. واقعا بهت زده شدم وقتی متوجه شدم این فیلم فقط در رشته جلوه های بصری نامزد سیمرغ شده! نمونه ای چون داوری این فیلم، عمق فاجعه ناداوری جشنواره امسال را ثابت میکند اگر قرار بود یک فیلم اول همچون سیاق گذشته مورد توجه ویژه باشد این فیلم از هر نظر شایستگی اش را داشت نه فیلمی مانند تابستان داغ!
بیست و یک روز بعد موفق میشود بدون لکنت قصه تعریف کند در واقع روایتی پویا و پیش رونده را طرح ریزی میکند که در آن اجزا و عناصر روایت به خوبی بر روی هم چفت میشوند و همدیگر را و در کل قصه را پیش می برند و بیننده لحظه به لحظه بیشتر با فیلم و شخصیت اصلی که یک نوجوان است همراه میشود و به تدریح هر آنچه در اثر است از نام آن گرفته تا چیزهای دیگر هویت مند میشوند. .
به طور مثال دلمشغولی نوجوان فیلم به تخیل بافی و عشق به فیلمسازی و مرعوب ساری اطرافیان که از شاخه های روایت است هم در زیبایی شناسی بافت بصری ویژه فیلم، هم در تکاپو و کنشهای نوجوان در برابر موانع بحران آفرین ناشی از پیرنگ اصلی( یعنی تهیه پول برای درمان بیماری مادر) و هم در تاویل ها و تفسیرهای زیر لایه اثر و همچنین پایان بندی رویاگون فیلم جریان می یابد و تناقضی که بین این دلمشغولی و واقعیت تلخ پیرامون نوجوان وجود دارد تلخی گزنده فیلم را بیش از واقع گرایی مرسوم دیگر فیلمهای اجتماعی این روزها در ذهن مخاطب حک میکند.
در ضمن فیلم ارجاع خوشایندی هم به دو فیلم مهم نوجوانانه ی سینمای ایران یعنی دونده امیر نادری و مسافر عباس کیارستمی دارد.