تئاتر ما هم مردمی بودیم، روایت آدم‌های پایین شهری بود که عمدتا بالاشهری‌ها به تماشای آن آمده بودند، صحنه‌هایی رو به تصویر می‌کشید که علاوه بر داستان تئاتر، داستان تماشاگرها و رابطه‌ی آنها با نمایش بسیار جالب بود.
اگر از خود نمایش بخواهم بگویم، جاهایی بود که هنر بازیگران آن باعث شد چندین بار به معنای واقعی کلمه بترسم و از اعماق قلبم ناراحت بشوم و در میان آن ناراحتی، حتی بخندم.
برای منی که این روزها تمرکز خوبی ندارم، این تئاتر طوری بود که حتی یکبار هم به این فکر نکردم که گوشی‌ام را چک کنم، البته چرا داشتم فکر میکردم اصلا نباید به گوشی‌ام دست بزنم و بعد از اینکه نمایش به پایان رسید مثل آدمی بودم که شارژ لذت بردن او تا چند روز تکمیل بود و به صد رسیده بود.
بسیار خسته نباشید.