فیلم را جمعه شبی در یکی از سالن مملو از جمعیت پردیس سینمایی کوروش دیدیم. شروع خوب و پایان بسیار خوب فیلم، هم مشاهده یک فیلم مستندگونه 90 دقیقه ای در سالن سینما را تحمل پذیر می کرد و هم به اندازه کافی بعد از خروج از سالن، ذهن مخاطبان را درگیر می کرد.
اما مشکل بنده با این فیلم، بعد از خوانش مصاحبه های کارگردان و عوامل فیلم بود. جایی که تشکیک در واقعی بودن تصاویری که از آن به عنوان تصاویر واقعی گرفته شده توسط «مرتضی حسینی» یاد شد. گویا تمام فیلم مستندنمایی شده اما به مخاطب القا می شود که این فیلم ترکیبی از واقعیت ها و مستندسازی های کارگردان است. دروغی که باعث می شود نسبت به اصل ایده «واقعی بودن داستان فیلم» هم در دل مخاطب شک به وجود بیاید.
کاش آقای لطفی برای ترساندن مخاطب از این دروغ گوییِ غیرمستفیم بهره نمی بردند و به شکل دیگری سعی در القای ترس به بینندگان فیلم شان می کردند.