میدوارم شرمنده گروهم نشوم .

هیچوقت دوست نداشتم که یه روز همچین مطلبی رو بنویسم و اونقدر از بیان این مسئله دلم گرفته و ناراحتم که خدا میداند. اگر نبود، تعهد به گروهی که صمیمانه و خالصانه در این چند ماه همراهم بودند، شاید هیچگاه این مطلب را نمی نوشتم، که تصور شود همچون برخی، برای جلب مخاطب این کار را میکنم. اما افسوس که فضای حاکم بر تئاتر آنقدر دلسرد کننده است و ما تئاتریها آنقدر تنها و بی کس
هستیم که جز یاری همدیگر و حمایت مخاطبین هیچکس را در این آشفته بازار نداریم.
سخت است برای نمایشی که بدون هیچ بازیگر چهره، با بازیگران جوان مستعد و با سابقه ی تئاتری در سالنی که اولین اجرای یک تئاتر جدی را به خود میبیند (جدی به معنای تئاتر به اصطلاح حرفه ای یا تئاتر غیر آزاد) و در اولین هفته اجرای خود با فروش خوب و روند رو به رشد در جذب مخاطب موفق بوده ، کاسه ی چه کنم، به دست بگیرم و از دوستانم کمک بخواهم، چرا که گفته اند چنانچه فردا (جمعه 19 دی ماه) 260 نفر ظرفیت سالن به فروش نرود جلوی اجرای نمایشم را میگیرند. نمایشی که بدون هیچ حمایتی، با قرض و تنها با سرمایه ی داشتنِ گروهی یکدل، با چنگ و دندان و بعد از بد قولی خیلی از مدیران سالنها که صداقت در کلامشان همچون پیدا کردن سوزن در انبار کاه میباشد و حمایت مردی بنام امیر شهاب رضویان در پردیس کورش روی صحنه رفت. اما افسوس که بعضی از دوستان در بخش مالی و مدیریتی ... دیدن ادامه ›› آنجا کمترین اطلاع و دانشی از تئاتر ندارند و با نگاهِ بیزینسی خود، عرصه را برای اجرای تئاتر حرفه ای تنگ می کنند.
تئاتر ما اگر هیچ برای ما نداشته است این را داشته که پوستمان را کلفت کرده. در اوضاعی که مرکز هنرهای نمایشی حمایت مالی خود را از گروهها قطع کرده و حتا هزینه ایاب و ذهابِ بازبینانش را هم به عهده ی گروه نمایشی می گذارد، فقط میتوان چشم امید به یاری دوستان و همکاران و مخاطبین داشت که بزرگترین سرمایه و دلخوشیِ ما هستند.
امیدوارم شرمنده گروهم نشوم .
امین میری
کارگردان نمایش " همه دزدها که دزد نیستند "