یک شب به آخر اجرا رو دیدم.اجرا از نظر من زنده کردن نوعی آیین بود برای دور هم جمع شدن و سوگواری برای از دست دادن فرهنگ و سخن.
برای همین من هم گوشه ای نشستم و مثل زمانی که جایی برای ختم یا سوگواری کسی می رم سرم رو پایین انداختم.
دیدن نداشت.شاید شنیدن کافی بود چون صحبت و عمل درباره سوزاندن فرهنگ و سخن چند هزار ساله ما بود.
البته تا قبل از نشستن و ماتم گرفتن اجرا رو دیدم.اکت بابک حمیدیان رو دوست داشتم.
صدای ساز رو هم دوست داشتم.
به آقای اتحاد و گروه خسته نباشید می گم.