همین اول تکلیفم را با فیلم روشن میکنم که کوچه بی نام فیلم بدی است؛ یکی از بدترین فیلم هایی که دیده ام. برای من فیلم ها همیشه دو بخش دارند: مضمون و ساختار، و سعی می کنم این دو را هیچ گاه با هم خلط نکنم. مثل عصبانی نیستم که با وجود ایرادات اساسی ام به مضمون، همچنان ساختارش را دوست دارم. کوچه بی نام اما از هر دو لحاظ فیلم بدی است. طبق معمول ایراد اساسی ساختاری، فیلمنامه است. فیلمنامه ای که سعی کرده با یک دست، ده تا هندوانه بلند کند ولی نهایتا همه را انداخته و شکسته. شخصیت پردازی های ضعیف، خرده داستان های بی ربط و معلق، بازی هایی که علی رغم تعریفاتی که در این دو روز شنیده بودیم، حرف نویی نداشت و به خصوص عدم یکدستی بازی ها توی ذوق می زد و حتی اشکال در زمان فیلم که شاید خیلی مهم به نظر نیاید اما در تمام یک ساعت فیلم برای من آزار دهنده بود (حادثه ی اصلی فیلم در واقعیت در تاریخ 23 بهمن 1380 رخ داد اما کوچه بی نام در همین سال های 92_93 خودمان میگذرد و این از موبایل هایی که به راحتی در دست همه شخصیت ها قرار گرفته و برخی دیالوگ های دیگر مشخص می شود؛ ایرادی که با اندکی دقت برطرف می شد).
اما محتوای فیلم، چیزی نیست که بشود به راحتی از آن گذشت. درست است که خیلی از ما ممکن است در اطراف خود، چنین خانواده ها و افرادی را سراغ داشته باشیم اما همه ما که کمی از سینما و نگارش فیلمنامه سردرمی آوریم، می فهمیم که کجا نویسنده و کارگردان از روی دلسوزی و برای حل معضلی یا طرح سوالی فیلمی ساخته و کجا قصد تمسخر دارد و تحقیر. به نظر من کوچه بی نام فیلمی است توهین آمیز نسبت به قشر مذهبی جامعه و هرچقدر تلاش میکنم به خودم بقبولانم چنین نیست و یا کارگردان چنین نیتی نداشته، مجاب نمی شوم. حتی اگر هم اشتباه میکنم، اما بر مخاطب چنین تاثیری دارد و این امر نه تنها حس خودم در طول تماشای فیلم بود، بلکه پوزخندها و خنده های گاه و بیگاه برخی از تماشاچیان، تایید کننده آن است.
اختلاف نظر و عقیده در خیلی از خانواد ها بین والدین و فرزندان وجود دارد اما ای کاش این فیلم، به دور از نگاه متعصبانه و تمسخرآمیز سعی در طرح دلسوزانه ی آن می داشت.