برام عجیبه، چون من فیلمای تعلیقی رو از فیلمای حادثه ای بیشتر دوست دارم.
ولی این فیلم هیچ جوره منو راضی نکرد. وقتی یک فیلم تعلیقی و معمایی باشه و هدف غافلگیر کردن مخاطب باشه، میشه گفت اوکی، عیبی نداره که بازی ها اینقد افتضاحه. به جاش موضوع و فیلم نامه خوبه.
ولی حالا که موضوع اینقدر تکراری هستش، چرا بازی ها اینقد داغون؟
واقعن مهدی پاکدل چه فکری با خودش کرده! حداقل چیزی که ازش انتظار می رفت این بود که بتونه عشق و ترس و اضطراب و استیصال خودش رو با بازی و حالت های چهره اش نشون بده، ولی فقط داشت یه مشت دیالوگ کلیشه ای میگفت که انگار حفظ کرده که بیاد بگه. بدون اندکی فکر.وقتی هیچی یادش نمیومد با وقتی همه چی یادش میومد هیچ تفاوتی نداشت حالتش..
نیکی کریمی که هیچی. کلا از اواخر دهه هشتاد داره یک بازی رو از خودش نشون میده اونم نقش زن آرومی که میخواد با مشکلاتش کنار بیاد، فقط دیالوگ هاش تغییر میکنه...
پرداخت صحنه ها هم کلیشه ای. یعنی هر جا که رضوان به شدت مستأصل میشد، یه بارون شدید میگرفت.
و چیزی که به شدت اعصابم رو ریخت به هم. بعد از ... دیدن ادامه ›› قتل مسخره ی شوهر هما، و بچه که به طور معجزه آسایی زنده موند، این بود که مگه پدر و مادر هما خبر از وجود بچه نداشتن؟ چرا آخرش بچه بغل رضوان بود؟واقعن مهم نبود براشون؟

اما نقاط قوت فیلم هم یکی بازی شخصیت رضوان هستش، که حس کردم همه ی تلاش خودش رو کرده که نقشش باورپذیر باشه. و بعدش هم کمی تا قسمتی مهران احمدی..
موسیقی متن فیلم و لانگ شات هاش هم خوب بود :)
آهنگی هم هما اول فیلم توی ماشین پلی کرد :
Wedding walts-eleni karaindrou

در کل، به درد سینما رفتن نمیخوره، ولی واسه پخش خانگی، توی یه ظهر جمعه بی خاصیت که آدم خیلی حوصله ش سر رفته و دلش طبیعت شمال رو میخواد مناسبه :)