تماشاخانه ی ایرانشهر ، تالار استاد سمندریان
تصور اولیه دیدن نمایشی از جنس دفاع مقدس است. البته با نامگذاری "مظلوم پنجم" شاید حادثه ی عاشورا را قرار است زنده کنند.هانی صالحی یادآور می شود که این نمایش بعد از سی و اندی سال با تغییراتی دوباره بر روی صحنه می رود.
عکس اول ..شروع ، هارور موزیک، گذر از تونل مرگ ، هنرورانی که با حرکات بدن صورت عام سعی در زنده کردن صحنه های دلخراش شکنجه جسمی و روحی اسرای جنگ تحمیلی دارند.
ولی تنها این نیست...عکس دوم جنایت های جنگی است. سرتاسر من رو به یاد کتابی به نام "پرونده خانه زرد " نوشته کارلا دل پونته، می اندازه. عضو سابق دادگاه جنایات جنگی یوگسلاوی سابق که ادعا می کرد اعضای ارتشی به نام آزادی ، در جریان جنگ ،اسرای جنگی را به قصد دزدی اعضای بدن مورد سرقت و شکنجه قرار می دادند.
عکس سوم مهمانانی نا خوانده..مهاجران بی دفاع افغان.. داستان مهاجرت به کشورهای همسایه؛ داستان غم‌بار سرنوشت میلیون‌ها انسانی که به خاطر مشکلات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی سرزمین اصلی‌شان را ترک نموده و برای ادامه زندگی در کشور دوم مهاجر و یا پناهنده شده‌اند. مهاجرت‌هایی که از روی ناگزیری صورت گرفته و پایانی جز تجاوز و دزدی و تن فروشی و خرید و فروش کودکان ندارد...
ما در این در، از پی حشمت و جا نامده‌ایم/ از بدی حادثه این جا به پناه آمده‌ایم...
عکس ... دیدن ادامه ›› بعدی با تم مذهبی ترکیبی از لب تشنگی رزمندگان و کنج شط عشق ، استسقاست..
عکس بعدی و بعدی و بعد...
و در بین تمامی این عکس ها هنروران که به نظر من نقطه ی عطف و پیناکل این نمایش هستند و با مهمترین زبان دنیا یعنی زبان بدن و حرکات به خوبی احساسات را انتقال داده و معنای کلامی را تغییر می دهند.

همیشه فکر می کردم که واقعا، چرا باید از مقوله ای به نام جنگ که در نهایت خسارات مالی و جانی به همراه دارد بازتابی هنری داشته باشیم؟
مظلوم پنجم ثابت کرد به هرحال جنگ وجود دارد و احتمالاً همواره وجود خواهد داشت. مهم این است که هنر و جنگ چگونه میتوانند در کنار یکدیگر قرار گیرند و هنر گامی فراتر برداشته و بتواند با تصویر کردن نتایج مخرب جنگ تا حد امکان از بروز و توسعه آن جلوگیری کند.