ابوالفضل بناییان، منتقد هفته نامه ی صدا، در بخشهایی از یادداشت خود تحلیل جالبی از فیلم قصه های رخشان بنی اعتماد ارائه کرده است:

درخشان‌ترین و موفق‌ترین اپیزود فیلم «قصه‌ها»، اپیزود آخر فیلم با بازی «باران کوثری» و «پیمان معادی» است که کارگردان با اجرایی بی‌نقص در یک لوکیشن محدود، یکی از بهترین عاشقانه‌های سینمای ایران را به دور از تمام کلیشه‌ها خلق می‌کند. نحوه‌ی دیالوگ‌گویی پینگ‌پنگی، به میان کلام پریدن بازیگران و حاضرجوابی‌های غیرقابل پیش‌بینی و حتی نحوه دکوپاژ صحنه که دو بازیگر روبروی هم نیستند و این امکان برای مخاطب فراهم است که در تصویری کامل‌تر و بازتر نسبت به نقظه‌ی دید بازیگران نسبت به هم، واکنش‌های ظریف بازیگران مانند لبخندهای محو یا دلهره‌ها را به نظاره بنشیند و ضد ریتم‌هایی که اگرچه بین دیالوگ‌ها وقفه‌ای ایجاد می‌کند ولی تعلیق صحنه را چند برابر می‌کند و نتیجه‌گیری و فرجامی که در نهایت احترام و ظرافت پرداخت می‌شود باعث می‌شود که این سکانس با فاصله‌ای عجیب نسبت به تمامی اپیزودها و نسبت به تمامی سکانس‌های ابراز عشق در فیلم‌های ایرانی در قله‌ای رفیع بایستد که سال‌ها از آن به عنوان یکی از بهترین‌ها نامبرده خواهد شد.