شاید از این جایی که من ایستادم و به این موضوع که نگاه میکنم این مسله به ذهنم میرسه که گاها بعضی از آثار از لحاظ وزنی در متن متن خوبی باشه اما چون میخواد دچار کلیشه نشه گروه اجرایی دست میندازه واسه سخت حرف زدن با تماشگر دیالوگ نویسی ثقیل ...میزانسنهای کند و غریب استفاده و دراماتوژی های دیگه عجیب تر ...یعنی مثل این میمونه که یه لقمه رو از زوایای مختلف فقط داره دور سر تماشگر میچرخه که با این همه چرخش همه چی میریزه و چی به خورد ذهن تماشگر نمیره و تماشگر گیج و منگ یا از سالن میاد بیرون و میگه به به ....یا هیچی ندونسته و دوباره میره واسه دیدن که بازم هیچ ...لپ کلام این شیوه روایت یک نمایش خیلی ها رعایت نمیکنن سخت حرف زدن دلیل بر یه کار فوق العاده نیست همانطور هم که ساده انگاری زیاد هم مساوی بی ارزش شدن کار پس خوبتر اینه که نبض تماشگر رو بشناسم ریتم متن رو درک کنیم که من تماشگرهمراه با شیوه روایت باشم نه جا بمونم ونه تا تهشو همون اول حدس بزنم