برای منی که قصه های در گوشی و رقص روی لیوانها و سالگشتگی رو از آقای کوهستانی خونده بودم دیده و بعضا کار کردم بسیار بسیار عجیب بود وقتی رفتم و دیروز سه شنبه سی تیر به تماشای اجرای شنیدن نشستم این که داستان فاقد هر گونه گره افکنی جذاب و گیرا که قابلیت اجرا و تبدیل شدن به اثری نمایشی را نداشت این متن و روایت داستان فقط در نهایت یک داستان در قد قواره چهل صفحه بود اثری که شنیدنش به دیدنش بیشتر میارزد این اثر و اجرا فقط سقوط آزاد برای کارگردانیست که همیشه با رو کردن یک اجرای ویژه و تجربی تماشگر را میخکوب میکرد اما قوی نبودن تم اصلی داستان و اینکه حتی بازیگر را هم از خلاقیت انداخته بود چرا که من به شخصه فکر میکنم آقای کوهستانی آنقدر دقت و هم غمش رو روی فرم اجرا قرار داده بود که از محتوا غافل و پرت شده بود اثری که حتی با چنگ زدن به استفاده از وسایل صحنه همچون ویدیو پروجکشن سیار و حتی گزاردن یکی از شخصیتها میون بازیگران نتوانسته بود من تماشگر رو حداقل راضی از سالن ببره بیرون این انتقاد تند من فقط به واسطه انتظاری بود که طی این سالها از آقای کوهستانی به عنوان هنویسنده و کارگردانی پیشرو من رو باخودش همراه کرده بود این توی ذوق خوردگی را مطمینا از یاد نخواهم برد

با حفظ احترام برای تمامی هنرمندانی که وقت گذاشتن و تمرین کردن این کارو و دوستانی که شاید با نظر من مخالف باشند خواهش میکنم اشما کارهای آقای کوهستانی رو باهم مقایسه کنید به چه نتیجه ای میرسین ؟ برای هنرمندی که کارهاشو با وسواسیت در متن و اجرا انتخاب میکرد عجیب بود این سرگشتگی و اینکه این دستمایه ضعیف رو بخواد به نمایش تبدیل کنه ...که اگر هم اینکار شدنی بود آقای کوهستانی اینبار ناتوان بود ..در پشت بروشور این نمایش از جرقه ایده اولیه این نمایش و شکل گرفتن آن و تغییرات پی در پی متن و رسیدن به نگارش شنیدن اشاره شده بود ..وقنی که داشتم این مطالب رو میخوندم حسم این بود که آقای کوهستانی یک ... دیدن ادامه ›› ادای دئنی به گذشته و اجرای اون به هر نحو در حال رو داشتن که اون دستمایه داستان گذشته حتی با اسم آقای کوهستانی و شیوه اجرا همیشه جالبش هم (البته قبلا) به نظرم در ادای دءین به گذشته خودش هم ناموفق بود

در بحث میزانسن : به حتم بازیگری که مورد بازخواست قرار میگیره با یک میزان ایستا روبرو هستش اما بازی در سکوت بازیگران جوان نمایش با افت عجیبی روبرو بود که تماشگر باید منتظر میمونده با خط فاصله تا بازیگر دیالوگهاش رو بگه و شما ادامه ماجرا رو در دست بگیره ..حرکت خانم کردا برای نزدیک شدن به شخصیت ندا مستلزم طی مسیری از پله با کفش پاشنه بلند بود مراقب موندن ادای دیالوگ و خلط شدن آن با ترس از افتادن پله ها به کیفیت تنها بازیگری بازیگر بود واقعا و نه هنرپیشه لطمه محسوس وارد میکرد که حیف بود

در اینکه در متون آقای کوهستانی همیشه وجود یک یاغی یک سرکش که بریده و خسته از قوانین و هنجارها و درگیر نابهنجارها شده مثل یه امضا پای کار شده شخصیت رامیار درویش در قصه های در گوشی شخصیت حسن در سالگشتگی و شخصیت فراز در رقص روی لیوانها همه وهمه بسان دانه های تسبیح پشت سر هم قرار دارند که با این گسستگی روابط پیرامونی خود به بن بست خوردن
که در همه ادای دیالوگهای بی تکلف و آشنا هستن و همیشه باید از الان باید در نمایش بعدی منتظر این شخصیت باشیم

شیوه اجرا خیال گرا و متا تاتر به قولا و فرا واقع بینی نمایش جزو علاقمندی های آقای کوهستانی نیست که به حق بجا گاها مجال خوبی برای جولان دادن هنر و توانایی آقای کوهستانی بوده اما همین قوت در طی این سالیان به پاشنه آشیل آقای کوهستانی دارن تبدیل میشن چرا که به منظر من با ذکر مثال یک بازیکن فوتبال که با استفاده از دو پا برای ضربه زدن به توپ مهارت داشته باشه قدرت اینو داره که در تمام نقاط زمین بازی کنه و خواهان بیشتری خواهد داشت تا بازیکنی که مهارت استفاده از یک پا رو داشته باشه

امید وارم آقای کوهستانی با رجوع و مرور به گذشته برگردن به توانایی هایی که داشتن به مهارتهایی که از ایشون یه نویسنده و کارگردان خوش ذوق ساخته بود

تحلیل متن :

قضاوت کردن در مورد آدمهایی که ما جای اونا نبودیم شاید سخت باشه اما با دیدن نمایش زبان اصلی این فرصت رو داری که به مدت حدودا یکساعت جای همون اادمهای باشیم که هر روز از کنارشون رد میشیم و به لحظات نزدیکتری از روابط آدمها با هم سرک بکشیم ..این سرک کشیدن از زاویه دید یه قاضی که قرار به قضاوت تشخیص مقصر رو داره اصلن اسون نبود ..فکر میکنم از یه جاهای روابط ما ادمها به تلق تلوق می افته هی به خودت میگی بذار حالا یه مدت دیگه برم شاید اصن صدای تلق تولوقش حذف شد .. اصن بذار یه وقت دیگه بهش میرسم ...دیالوگ جالبی بود در متن که مثال خریدن کفش زیبا اما تنگ بود که میگفت شما ببر یه مدت که بری بیایی جا وا میکنه که اصن هم اینجوری نبود گشاد نشد ....یادمه پیرو همین دیالوگ یه روز که از خونه زده بودم بیرون واسه کار حس کردم که یه ریگ ریز توی کفشم هستش عجله داشتم و گفتم بذار وقتی رسیدم درش میارم ..یه ریگ ریزه دیگه خیالی نیست..اما وقتی رسیدم و درش اوردم باعث شده بود پام تاول بزنه همون موقع فهمیدم گذر زمان ذات هیچ چیزیو عوض نمیکنه این رها کردن یه جایی از رابطه که داره اذیت میکنه خطرناکه باعث میشه روح تن یه آدم رو عین خوره بخوره و زخم بزنه ...نکته اصلی هم همینجاست ول کردن خوارهایی به ظاهر ریزی که به تن هر رابطه فرو میره و دم نزدن ازش تا وقتی که دیگه شاید دیر شده ... دیدن ادامه ›› باشه ..

پایان باز نمایش که در انتها دونفر به صحبتهای قاضی گوش میدن من رو به ادامه و متلاشی نشدن این زندگی وا داشت ..هیچ اجباری هم اتفاقا نویسنده به این نظر نکرده بود اما حالا یا دوست داشتم اینطوری باشه یا بازی دو بازیگر اون لحظه منو به یه جور پشیمانی سوق میداد اما حس خوب یا پایان خوبی رو حداقل برای من داشت ...

حرف نزدنها از انتظار یک زن شوهر که ما فکر میکنیم من فلان کار رو انجام میدم و لازم نیست بگم چوم همسرم خودش میفهمه ..اینها همش یه جور توهمات ما از درک همدیگه هستن ..حس میکردم هروقت که مرد این نمایش حرفی برای گفتن با زنش داشت و یا بلعکس هر گاه زن حرفی داشت برای گفتن به مرد ...همیشه مخاطب غایب هم بودن ..همیشه یا یکی دیر رسیده بودن یا یکی رفته بود... انگار الان که اینها اومدن دادگاه یک دنیا دنیا حرف هایی که مخاطبشونم خودشون بودن آورده بودن به تماشگر بزنن

چه کسی مقصر بود ؟ نه من فکر میکنم این سوال رو باید یه جور دیگه پرسید!!! چه کسی به زبان دیگه ای حرف میزد که دیگری متوجه نمیشد؟ پاسخ این سوال بسته به برداشت هر کسی میتونه متفاوت باشه اما هر دوی اینها به زبان خودشون حرف میزدن هر دوتاشون همو نمیفهمیدن شاید نیاز به یک همزبانی یه زبان واحد یکی از لازمه های یه رابطه دو نفره است به زبان اصلی اره خودشه باهاس به همون زبانی حرف زد که بشه همو فهمید درک کرد و از توقعات و انتظارات هم خبردار شد ...

برای تمامی رابطه های زندگی های دونفره و زیبای مردمان این مرز بوم به زبان اصلی آرزوی دوام و خوشبختیو دارم.
پایدار باشید.

با سلام و عرض ادب خدمت عوامل اجرایی گروه

دیروز موفق به تماشای اثر فاخر شما شدم نکاتی که در پی نوشت مینویسم فقط از جایگاهی هست که من به این اثر نگاه کردم هستش پس طبیعه که دوستانی هم باشند که از جایگاهی که من ندیدم به این اثر نگریستن و تفاوت دیدگاه چیز کاملا طبیعه

اول از همه بازی روان و یک سر و گردن بالاتر آقای بهرنگ علوی که جای هیچ حرف و حدیثی نذاشته بود اما در مورد بازی خانم صمدی که استفاده بیش از حد از نیم تنه چپ حد شده بود اسفاده از دست چپ استفاده از گردش صورت به چپ (که فارغ از اینکه مخاطب به شوهرش بود )اما این دلزدگی در بازی بهرنگ علوی دیده نمیشد...حداقل میشد وقتی دیالوگهای که رو به قاضی گفته میشد خانم صمدی این فضا رو داشت که با آزادگی بیشتری ... دیدن ادامه ›› عمل کنه

اینکه پنجاه دقیقه تماشگر بیاد و با یک میزانسن ایستا و با رگباری از دیالوگ روبرو شه و در نهایت راضی از سالن خارج شه و بعد هم چند ساعت به متن و اجرا فکر منه خب این یعنی یه متن خوب یه بازی قوی یه کار شیک

فاصله بین صحنه ها با رفتن نور خب من عادت کردم که چشمم رو ببندم و با شنیدن اولین دیالوگ باز دوباره چشمانم رو باز کنم و ادامه ماجرا رو دنبال کنم اما در این فضای سیناپسی کوتاه بود که موزیک میتونست بهتر از اینها نقش خودشو بازی کنه که متاسفانه انتخاب موسیقی این فضای خالی و تاریک بین صحنه ها رو از دست داده بود و موسیقیها با وسواسیت کمتری نسبت به دیالوگهای متن انتخاب شده بود میشد که موزیک های به مراتب بهتر و چسپنده تری رو انتخاب کرد البته با حفظ احترام به سلیقه محترم کارگردان محترم

بذارید برگردیم به متن و شیوه روایتی که من اسمشو میذارم من-تو-من..کار بی نقص بود .و ذهن تماشگر مثل توپ پینگ پنگ از چپ به راست پرتاب میشد این عالی بود و لذت بردم و احسن به کار نویسنده استفاده از ریز دیالوگهای طنزی که بین متن بود بجز یک مورد که در مورد پروتز سینه بود بقیه بجا و عالی بود ( چون دونستن پروتز کردن فقط یک سینه واسه کسی مثل مهدی با اون همه اطلاعات جنسی کمی بعید بود)

و اینکه استفاده از میمیک صورت خب در این نمایش ایستا که حرف اول رو میزد عجیب بود که نوری که صورت بازیگران رو برای تماشگر پوشش میداد بازی چشمی و صورت رو نمایان نمیکرد


در نهایت از اینکه از دیدن یه نمایش خوب لذت بردم ازتون ممنونم و دست تک تکتون درد نکنه و خسته نباشید جانانه بنده رو انشالله که قبول کنین چیزهایی رو که دیدم نه ایراد بلکه نظراتی بودش که به چش من اومد و گفتم و اینکه در نهایت بازم میخواستم بدونم چطور میتونم به متن نمایش شما دسترسی داشته باشم

با سلام و خسته نباشید خدمت گروه اجرایی و عوامل زحمتکش این اثر

ببخشید میخواستم بدونم امکانش هست متن نمایش رو به صورت pdf ایمیل کنید یا به هر صورت دیگه که امکانش هست بنده به عنوان یکی از هزار هزار علاقمند به متون نمایشی هنرمندان کشورم دسترسی داشته باشم واقعا حیف هستش چنین متون ارزنده ای فقط به اجرای چند روزه محدود باشه انشالله که راهی باشه و از یادها نره . با تشکر فراوان از شما