بازی در سکوت

متاسفانه به طرز عجیبی اهمیت دادن به بازی در سکوت میان آثاری که به تماشا نشستیم کمرنگ تر شده شاید بیشترین وجه تمایز بازی گر و هنرپیشه ها در این مورد باشه به نظر من اینکه بیان و استفاده از تمام تکنیک های بازیگری فقط محدود به زمان ادای دیالوگ ها نیست

کافیه علاقمندان بازیگری و کارگردانی در تاتر به این مهم توجه کنن که بازی این هنرمندان دقیقا از زمان پایان یافتن دیالوگهایشان شروع میشه این وجه تمایز به سادگی قابل تمرینه به عنوان مثال وقتی شما فردی رو میبینین مشغول روزنامه خومدن هستش اگه به میمیک صورت اون خواننده دقت کنیم سیگنالهایی رو به اطراف ارسال میکنه که اگه دقت به جذب و فهمیدنش کنیم به راحتی قادر به درکش هستیم مثلا اگه با دقت میخونه شاید خبری جدی و مهمی رو میخونه اگه سرش رو تکون داد خب میشه فهمید خبر بدی رو میخونه و الی اخر یعنی یک نفر انسان عادی به راحتی بدون هیچ کلامی حالات خودش رو ارسال میکنه پس یک بازیگر مهمتر و با اغراق بیشتری مجبور به القای این حس به بیینده هستش چون لنز دوربین رو نداره و تماشگر فقط اونچه که دلش میخاد از صحنه برداشت میکنه و مثل تلوزیون و سینما نیست که هر انچه کارگردان دوست داشت رو به بیننده اش نشون بده پس اگه منی که میرم تاتر ببینم وقتی بازی در سکوت رو کم یا در حدی که ایده ال هم نیست نمیبینم بر میگردم و به این فکر مینم که یک چیزی این وسط داره کم رنگ میشه که این اصلا برای یک بازیگر تاتر خوب نیست