برای منی که قصه های در گوشی و رقص روی لیوانها و سالگشتگی رو از آقای کوهستانی خونده بودم دیده و بعضا کار کردم بسیار بسیار عجیب بود وقتی رفتم و دیروز سه شنبه سی تیر به تماشای اجرای شنیدن نشستم این که داستان فاقد هر گونه گره افکنی جذاب و گیرا که قابلیت اجرا و تبدیل شدن به اثری نمایشی را نداشت این متن و روایت داستان فقط در نهایت یک داستان در قد قواره چهل صفحه بود اثری که شنیدنش به دیدنش بیشتر میارزد این اثر و اجرا فقط سقوط آزاد برای کارگردانیست که همیشه با رو کردن یک اجرای ویژه و تجربی تماشگر را میخکوب میکرد اما قوی نبودن تم اصلی داستان و اینکه حتی بازیگر را هم از خلاقیت انداخته بود چرا که من به شخصه فکر میکنم آقای کوهستانی آنقدر دقت و هم غمش رو روی فرم اجرا قرار داده بود که از محتوا غافل و پرت شده بود اثری که حتی با چنگ زدن به استفاده از وسایل صحنه همچون ویدیو پروجکشن سیار و حتی گزاردن یکی از شخصیتها میون بازیگران نتوانسته بود من تماشگر رو حداقل راضی از سالن ببره بیرون این انتقاد تند من فقط به واسطه انتظاری بود که طی این سالها از آقای کوهستانی به عنوان هنویسنده و کارگردانی پیشرو من رو باخودش همراه کرده بود این توی ذوق خوردگی را مطمینا از یاد نخواهم برد

با حفظ احترام برای تمامی هنرمندانی که وقت گذاشتن و تمرین کردن این کارو و دوستانی که شاید با نظر من مخالف باشند خواهش میکنم اشما کارهای آقای کوهستانی رو باهم مقایسه کنید به چه نتیجه ای میرسین ؟ برای هنرمندی که کارهاشو با وسواسیت در متن و اجرا انتخاب میکرد عجیب بود این سرگشتگی و اینکه این دستمایه ضعیف رو بخواد به نمایش تبدیل کنه ...که اگر هم اینکار شدنی بود آقای کوهستانی اینبار ناتوان بود ..در پشت بروشور این نمایش از جرقه ایده اولیه این نمایش و شکل گرفتن آن و تغییرات پی در پی متن و رسیدن به نگارش شنیدن اشاره شده بود ..وقنی که داشتم این مطالب رو میخوندم حسم این بود که آقای کوهستانی یک ... دیدن ادامه ›› ادای دئنی به گذشته و اجرای اون به هر نحو در حال رو داشتن که اون دستمایه داستان گذشته حتی با اسم آقای کوهستانی و شیوه اجرا همیشه جالبش هم (البته قبلا) به نظرم در ادای دءین به گذشته خودش هم ناموفق بود

در بحث میزانسن : به حتم بازیگری که مورد بازخواست قرار میگیره با یک میزان ایستا روبرو هستش اما بازی در سکوت بازیگران جوان نمایش با افت عجیبی روبرو بود که تماشگر باید منتظر میمونده با خط فاصله تا بازیگر دیالوگهاش رو بگه و شما ادامه ماجرا رو در دست بگیره ..حرکت خانم کردا برای نزدیک شدن به شخصیت ندا مستلزم طی مسیری از پله با کفش پاشنه بلند بود مراقب موندن ادای دیالوگ و خلط شدن آن با ترس از افتادن پله ها به کیفیت تنها بازیگری بازیگر بود واقعا و نه هنرپیشه لطمه محسوس وارد میکرد که حیف بود

در اینکه در متون آقای کوهستانی همیشه وجود یک یاغی یک سرکش که بریده و خسته از قوانین و هنجارها و درگیر نابهنجارها شده مثل یه امضا پای کار شده شخصیت رامیار درویش در قصه های در گوشی شخصیت حسن در سالگشتگی و شخصیت فراز در رقص روی لیوانها همه وهمه بسان دانه های تسبیح پشت سر هم قرار دارند که با این گسستگی روابط پیرامونی خود به بن بست خوردن
که در همه ادای دیالوگهای بی تکلف و آشنا هستن و همیشه باید از الان باید در نمایش بعدی منتظر این شخصیت باشیم

شیوه اجرا خیال گرا و متا تاتر به قولا و فرا واقع بینی نمایش جزو علاقمندی های آقای کوهستانی نیست که به حق بجا گاها مجال خوبی برای جولان دادن هنر و توانایی آقای کوهستانی بوده اما همین قوت در طی این سالیان به پاشنه آشیل آقای کوهستانی دارن تبدیل میشن چرا که به منظر من با ذکر مثال یک بازیکن فوتبال که با استفاده از دو پا برای ضربه زدن به توپ مهارت داشته باشه قدرت اینو داره که در تمام نقاط زمین بازی کنه و خواهان بیشتری خواهد داشت تا بازیکنی که مهارت استفاده از یک پا رو داشته باشه

امید وارم آقای کوهستانی با رجوع و مرور به گذشته برگردن به توانایی هایی که داشتن به مهارتهایی که از ایشون یه نویسنده و کارگردان خوش ذوق ساخته بود