شعری لری که خود سروده ام
تش بریقی زه د من هونه م
پیلم نه آشتم سی بارو بونه م
درآسویام نامرد زی تر دم جستن
درو دروازه هونه من بستن
ساتی ره سسه که مه بمیرم
ملول و ریتل دنیانه بیلم
بله ای مردم دنیا چنینه
ارزش آدم یا به عقل و دینه
۱ نفر
این را
امتیاز دادهاست