انشای آدمیزاد

ابوالبشر که هستی ورای آدمیزاد
برسان درود ما بر خدای آدمیزاد

بگو قسم به لطف و قسم به مهربانی
بگشا کمی بغل هم برای آدمیزاد

روزی ما چنان ده کاندر پی اش نباشیم
محتاج و در به در ما در پای آدمیزاد

این امتحان تلخ دنیای زهرمارت
برخورده بر تریج قبای آدمیزاد

منصف ... دیدن ادامه ›› تر از تو هستم العیاذ و بالله
اگر که بنده باشم خدای آدمیزاد

این نا عدالتی ها باعث به کفر گشته
بگذار پس کمی هم خود جای آدمیزاد

پایان بده هر آن را زخم از زمانه خورده
اصلا ضرورتی نیست دنیای آدمیزاد


زیبنده هست انسان، در رخت آدمیزاد
ننویس شنتیا در انشای آدمیزاد


مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

شنتیا گر غرق در مشکل شدی
شکوه کمتر کن که خود غافل شدی

هرچه خواهان بوده ایی آن کرده ایی
باب میل خویشتن مایل شدی

آنچه می باید نبودت کوششی
پروریدی گردنت کاهل شدی

خوش نوشت آنکس که از فضل پدر
ساده باور کی کجا فاضل شدی

کَم کَمَک رو به سرازیری روی
تا بیایی بر خودت باطل شدی

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

بسمه تعالی




نور عاشورا حضرت علی اصغر (ع)







شش ماهه
جان دادی
اما
هزاران سال
نور شهادت
داری !







متخلص به :

بستان

نگاهم کن
تا صادقانه چشم هایت
پاسخم بدهد
کدام را بپرستم
خدایی که مرا
یک بار آفرید
و یا عشقی
که بار ها ...

((محمد شیرین زاده))

منم آن مرده که بوسی تو اگر روی مرا
در شگفتم، عجبا وا عجبا جان مجدد گیرم

شنتیا را همه مجنون دگرباره ی دوران دانند
لقب و کسوت دیوانه ترین شاعر مشهد گیرم

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

مهسا طلوع کارگر
نقاش - نگارگر - شاعر و نویسنده

چه شود چلچله ها نغمه خوش سر بدهند
خبر از بخت قشنگ من و اختر بدهند

بکشند دست از این پیکر خاکستری ام
مانده خاکسترم از مهر به آذر بدهند

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

درد مرا به چنان طنزی واداشت
که بر گریستنم می‌خندید
و این شیرین‌ترین درد من بود...

حق گفت که حقت به مساوات
تقسیم شد از سمت سماوات

گر عارف و زاهدی ور عالم
یا بنده ی جهلی و خرافات

حقا که تو را دادگر هستم
بر داد تو می رسم از آفات

قسمام تمام قسمتم من
روزی دهمت ازین کرامات

بر خلق جهان ضرر رسانی
این چرخه شود دار مکافات

از دور و برت ... دیدن ادامه ›› رضا نگیری؟
آیند به برزخت ملاقات

از حق بنی بشر به حالت
هرگز نکنم کمی مراعات

یارب سخنی درین میان هست
من معتقدم به این روایات

اما تو برای ثبت این حرف
مهری بزنش ز روی اثبات

گفتی که تو را دادرَسم من
الوعده وفا، وگرنه هیهات

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

صحبتی با شش سالگی ام
از بداهه ها

شش بهار و شش زمستان دیده ایی
چیز دیگر نیست کآن نادیده ایی
طفل معصوم درونم قد نکش
آرزوی اندرونم قد نکش
بهترین دوران تو این کودکی است
حفظ شعر حافظ است و رودکی است
بعد از این در انتظارت قهر هست
دائما دنیا به کامت زهر هست
بعد از این باشی عزادار خودت
جبر و اجبار است و وادارِ خودت
مهر میمیرد به آبان می روی
زین بهارت رو پایان می روی

بداهه.........

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

شاید این مرد چنین مات و مبهوت منم
به تماشای تو بنشسته ز تابوت منم

همه جا سبز شوم پیش دوتا چشمانت
کارمای تو منم صحبت تاروت منم

من نگویم که تو بگذاشته یا برداشتی
وآن کلاهی که سرت رفته ز ماهوت منم

تو که سیراب شدی از سر این چشمه عشق
تشنه ی آب و  پی لقمه ایی از قوت منم

حیرت از اینهمه هوشی که ... دیدن ادامه ›› خدایت داده است
گیج و منگ و خپل و پخمه و فرتوت منم

تو تجاوز گر و اشغالگر خاک فلسطینی ها
بخدا غزه منم کشته ی بیروت منم

تو همان خوشه ی انگوری و یک جام شراب
خون جگر گشته ی در قامت شاتوت منم

آن که قربانی امروز شرر های شماست
شده خاکستر و کز داده ی باروت منم

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹🌱

(با خنده‌ای تلخ و لحنی جدی)
ببین، هیچ‌کس قرار نیست بیاد راهتو برات بسازه. این زندگی، فقط مال خودته. اگه وایسی که یکی بیاد دستتو بگیره، می‌مونی همون‌جا. فقط خودتی که باید بلند شی، فکر کنی، تصمیم بگیری و بری جلو. (مکث، با نگاه مستقیم)
زندگی بازیه، ولی بازیگرش فقط خودتی. پس منتظر معجزه نباش، چون کسی جز خودت، قرار نیست کاری برات بکنه.

من؛ تمام روح پاییزم
گهی سردم، گهی خشکم، گهی بارانی و مبهم
چنان بادی که میچرخد به دور فصل بی‌برگی
تمامم گم شود در این هفت رنگ بی‌معنی
سقوطم با زمستانی عجین است و سکوتم برف سنگینی‌ست
ببار ای برف، بی‌واژه بپوشان خاطراتم را
من از گرمای تابستان رسیدم تا به این پاییز
هنوز آن هرم دستانش درون خاطرم بیدار و من لبریز این آشوب
سحرگاه دو چشمانش در این تاریکی شبها
چراغی می‌شود بیدار، چراغی می‌شود لبریز
همیشه این چنین بودم
لباسی، کوله باری، آماده‌ی رفتن
ولی شاید رسد روزی، که آن باد سحرگاهی
به فهم روزهای من، بهاری را بیفزاید

شب! این تاریکی وهم‌انگیز
زمان خالی، اتاق خالی
سرم گرم می‌انگور
چشم خواب‌آلوده و مبهم
و دیگر هیچ
نه امیدی، نه آغازی
رسیدم من به این بن‌بست
صدایی نیست، ردی نیست
سرم منگ و دلم آشوب این بودن
جهان جان‌کاه و آسمان تیره
سرم سنگین و افتاده
چه سرد است این تن عریان
شب سردی‌‌ست و روحم میل رفتن دارد.

بداهه در جمع بداهه سرایان صدای دیدار



"یار ،دور از من شد و دیگر مرا غمخوار نیست
باز دلتنگی قرینم شد، به دل، دلدار نیست"

دل به راهی بسته ایی کاندر مسیر
یاوری ازبهرت ای دیوانه سردمدار نیست

پا به پای کاروان هی خون دل ها میخوری
یک نفر مردانه پای قافله سالار ... دیدن ادامه ›› نیست

با کسی که مهر می ورزد تمام عمر خود
ظلم تا چند ای پری جور و ستم پادار نیست

این زمان کاُفتاده ام در پایت همچون خاکسار
گر ندیدی در قیامت بخششی در کار نیست

پای آنکس جان دهم که او برایم تب کند
ورنه مشت من نمونه در بر خروار نیست


مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

آقای "ماردین ابراهیم" (به کُردی: ماردین ئیبڕاهیم)، شاعر معاصر کُرد، زاده‌‌ی سال ۱۹۷۴ میلادی، در سلیمانیه‌ اقلیم کردستان است.
ماردین برای دو دهه، ساکن شهر لندن بود و در مقام رمان‌نویس، شاعر، جستارنویس، مترجم و استاد دانشگاه تاکنون چندین رمان، مجموعه شعر و ترجمه منتشر کرده است.
رمان «رویای مردان ایرانی» نخستین اثر او در ادبیات داستانی است، که سال ۲۰۰۸ میلادی، از سوی موسسه‌‌ی چاپ و پخش سردم در سلیمانیه منتشر شد و مورد ستایش اکثر نویسندگان و منتقدان بزرگ کُرد، از جمله شاعران و نویسندگان جهانی مانند "شیرکو بیکس"، "بختیار علی" و "شیرزاد حسن" قرار گرفت.


◇ ... دیدن ادامه ›› نمونه‌ی شعر:
(۱)
صبح‌ها با موهای ژولیده از خواب بر می‌خواستند و
غروب‌ها با کوزه‌ای شکسته از چشمه باز می‌گشتند،
خواهرانم،
عطر گیلاس‌های نرسیده را تداعی می‌کردند،
بوی انتظار!
انتظاری که همچون پیچک از پنجره آویزان بود.
انتظاری که شبیه غبار مرگ بر برگ‌ها نشسته بود.


(۲)
خواهر بزرگم می‌گفت:
- بگذار مرگ بیاید! گریه‌کنان بیاید!
چگونه نگریم؟! وقتی من می‌میرم و کسی نخواهد گفت دریغا!
من می‌میرم و مرگ من،
به اندازه‌ی افتادن سیبی کال،
تأثیری بر جاذبه‌ی زمین ندارد!
من می‌میرم و مرگ من،
به اندازه‌ی انعکاس برخورد هسته‌ی انگوری در آب چشمه
بر نظم فصل‌ها مؤثر نیست.
مرگ من به اندازه‌ی به گل نشستن نهنگی
خلق و خوی طبیعت را به هم نمی‌ریزد.


(۳)
تو هم فریب جهان را خوردی!
بله! دنیا چنین است!
اول شانه‌به‌سرها را کباب می‌کند و
سپس پرستوها را
و وقتی دلبسته‌اش شدی چون فاحشه‌ای تو را رها خواهد کرد.
و چون هرزه‌ای رو از تو می‌گیرد،
بله! دنیا چنین است خدیجه*!
--------
* خدیجه گولاوی، دختری که ماردین به او دلبسته بود.


(۴)
مرا می‌گویی که غریبه‌ها رویا نمی‌بینند؟!
اما من، روزهایی که چون سگ در ترکیه
از سرنوشت خود بیزار بودم،
تو را به یاد داشتم و رویاهایم را با تو مرور می‌کردم.
تو در خاطرم بودی،
تو رویا و آرزویم بودی،
آن هنگام که در اسطبل‌ها بیگاری می‌کردم و
بر روی بتون‌های سرد بندرگاه‌ها می‌خوابیدم.


(۵)
چه وقت، بین من و تو چنین شکرآب شد، خدیجه؟!
به یاد داری که جوجه‌ای داشتیم
که از ترس غرش هواپیما‌ها خودش را پنهان می‌کرد!
جوجه‌ای که با گنج قارون هم عوضش نمی‌کردیم!
به یادداری در آغل قوچ‌ها،
شیر بزها را سر می‌کشیدی،
چونکه مادری نداشتی!
دوست دارم همچون شاعران بگویم: روزگارت سیاه بود!
ولی واقعن روزگار سیاهی داشتی!
دخترکی بودی که حتا از اتومبیل هم می‌ترسیدی،
گمان می‌کردی که گاوی‌ست و خداوند تبدیلش کرده به آهن!


(۶)
مرا می‌گویی: پسران رحمی در قلب و جانشان نیست!
اما من در اسکله، شب‌هایی که همراه ماهیگیران
خودم را با آتشدان‌های حلبی‌ گرم می‌کردم،
تو را به خاطر داشتم.
تو در یادم بودی تمام غروب‌هایی
که من در قایق‌ها، قرآن می‌خواندم.


(۷)
دنیا چنین است خدیجه!
ابتدا تابش آفتاب را بر تو عیان می‌سازد
تا که فریب پرتوهایش را بخوری.
صبح کاذب را بر سر راهت می‌گذارد،
تا که در دام نسیم صبحگاهی‌اش گرفتار شوی!
با زیبایی‌هایش فریبت می‌دهد،
که گمان کنی خوشبختی!
و بعد دقیقه به دقیقه عمرت را از تو می‌ستاند
ولی تو باز احساس خوشی و شادی می‌کنی!
و وقتی دنیای خائن،
با این همه خیانت‌ بر تو چیره شد،
آنگاه همچون رفیقی بی‌شرف،
دارایی‌هایت را از تو می‌گیرد،
و همچون دوستی ریاکار،
خنجر از رو بر تو می‌کشد!



شعر: #ماردین_ابراهیم
برگردان: #زانا_کوردستانی