شستند ز لوح قلب ها ایمان را
بردند به گور واژۀ انسان را
در دوزخ اعتقاد شیطانی شان
بستند به تار مویی از ما جان را

دوران شمع ها به سر رسیده بود
و روی این ترافیک همیشگی
هر چه خود را پروانه
به شیشۀ چراغ قرمز چهارراه ها کوبید
به فنا نرسید.

من از همه یک عُمر بُریدم تو بمانی
حتی به خودم هم نرسیدم تو بمانی
با شوق تو هر بار شکوفیدم و یک‌بار
از شاخه ی خود میوه نچیدم تو بمانی
نیلوفر تنها شده مُرداب تو اینجاست
خود را به لجنمال کشیدم تو بمانی
طوفان شد و باران زد و گرداب که آمد
از قایق تو زود پریدم تو بمانی
گفتم به تو این آخر عمری به تقاضا
ای کاش که در بخت سعیدم تو بمانی
مرتضی عبدی

بهار در پاییز

نویسنده رمان های روزهای بدون پاریس و رقص در میان آتش
محقق و فعال مستقل حقوق حیوانات

سلام
---------
جهان به میل من نیست ولی
به میل تو می رقصد
تمام جهانم

سیدحسن ابوطالبی
(جاهد)
۱۴۰۱/۰۶/۲۱

دست هاشان به هوا پرتاپ میشد
جماعتی که تماشاگر حساب میشد
هورا میکشیدند سوار باد بهشت!
شاید به نرخ روز حساب میشد
چه زیبا بود موجسوار، سرشت!!
هر حرکتش چه زود کتاب میشد
چشم خمار دلسپرده به خشت
ندید که؟ به سخره ها کشیده میشد
سراغ سرو چمان را کجا بگیریم؟
که سرش به دار بلا کشیده میشد

شب می رود
روز می آید.
تاریکی می رود،
تاریکی می آید.

برچسب های پختگی را
در جیبِ نیرنگ بگذارید.
دارم میان جنازه ام کباب میشوم...

زهره تاجمیری

انسان به ذات نیکوست اما روزگار هر روز نقشی میزند بر ذات وجود دمی سیاه میکند و تاریک نقش هایی خشن و تیز دور از عشق و مهربانی دمی هم نقش معرفت میزند و انسانیت. فکر توست که قلم میشود دست روزگار تا نقش بکشد. به ذهنت یاد بده مانند مداد باشد. هر کجا اشتباهی رخ داد و نقش اشتباهی برجای ماند بشود پاک کرد سیاهی را هر کجا سنگینی زندگی نوکش را شکست بشود با ذکر و یادی تراشش کرد و دوباره ایستاد و دوباره ترسیم کرد. اگر بفهمی هدف خلقتت را هزار بار هم در حقت کم لطفی بشود باز هم خوب خواهی ماند. چون تو میدانی ما هستیم تا خوب باشیم و جز خوبیها باقی نخواهد ماند

آن نخل ناخلف که تبر شد زما نبود ما را زمانه گر شکند ساز می شویم
مریم علیپور