من دیشب این تیاتر رو دیدم و به نظر من تیاتر، روح نداشت!!!
باید بگم که تنها چیزی که من رو تو سالن نگه داشت شنیدن دیالوگهایی بود که تو نمایشنامه خونده بودم ...
والا اجرا کاملا بی روح بود، آقای پسیانی کاملا از روی بی حوصلگی بازی میکرد ... بالکن ردیف اول یخ بود ... 4 تا اسپلیت در فاصله 2 متری روبرومون بود که باعث شد تمام طول تیاتر بلرزیم و یخ بزنیم.
راستش رو بگم دیدم نسبت به آقای غنی زاده تغییر کرد.
من همش منتظر یه نمایش با شکوه بودم ... اما این نمایش تنها چیزی که نداشت شکوه بود ...
کسانی هم که در ردیف کنار بالکن بودند رو نرده های جلویی تکیه داده بودند و خیلی نا امن بود.
شاید اگه یکم بیشتر دل به کار میدادن و با جون و دل بازی میکردن، بدی سالن جبران میشد و به چشم تماشاچی نمیومد.