به نام نامی حق... بالاخره بعدازاین همه هیاهو و دغدغه مشکلات روزمره دیروزتونستم به همراه دوست ویاورهمیشگیم وهمراهی یک دوست خوب وجدیدی هم به تماشای تئاتر <کافه ستاره> بشینم. اول ازهمه سادگی دکور ونورپردازی ساده وبی آلایش ودرعین حال پرحجم صحنه من روبسیارشگفت زده کردکه بایدالان به تماشای یه تئاترعمقی وبسیارپرحجم بشینم. ولی به محض استارت نمایش وگذشت چنددقیقه ای هرآنجه که درذهنم بودبه سرعت متلاشی شدودر ان واحدفهمیدم که من بایک نمایش بسیار رئالیستی وبسیارپرکشش ومعناروبروهستم.هرچه قدرکه اززمان نمایش میگذشت وروبه جلومیرفت لایه های نمایش بیشتربازمیشدومن روبه عمق صحنه وبازی بازیگرابیشترنزدیک میکردتااینکه درانتهای نمایش زمانی که رورانس بازیگرا تموم شد تازه فهمیدم باچه متن سنگین ودلکشی روبرو بودم وبعدازاتمام نمایش درخلوت تنهاییام تک تک پلان هارو توی فکروذهنم بازمیکردم وسعی میکردم چیزبدیع ونوآوری روکشف کنم تازه میفهمیدم که من خیلی جابرای کارکردن روی اینجورمتن های سنگین دارم... ودرانتها به همه دوستان هنری وتئاتری خوبم دیدن این نمایش روبه شدت توصیه میکنم... مابقی حرفهای اضافه من بماند پای نقدو تحلیل عزیزان بعدازدیدن این نمایش زیباودلنشین... هنری وهنردوست بمانید...