من هم اجرای "اسم" با کارگردانی خانم رشیدی را دیده بود. اول برایم جای سوال است که چطور یک متن در یک سالن با فاصله شاید دو ماه اجرا می شود؟ مگر سالن قبل از اینکه برنامه سالش را ببندد متن نمایشنامه ها را بررسی و بازبینی نمی کند؟ واقعا چه دلیلی داشت؟
دوم اینکه من کارگردانی، دراماتورژی، صحنه و اجرای "اسم" را خیلی بیشتر از "پپرونی برای دیکتاتور" دوست داشتم.
چون آقای علی احمدی در آخر نمایش خواستند که در اینجا نظرمان را بنویسیم، بنده عرض می کنم:
خسته نباشید.. ما هم خندیدیم.. ولی به چه قیمتی؟ بعد از نمایش من از دوستانم پرسیدم که پیام نمایش را گرفتید؟ آیا فهمیدید آخر نمایش چرا گفته شد که کلاد ادا درآورده با شنیدن اسم فرانسوا؟ ولی متاسفانه محتوا و پیام کار زیر سنگینی طنز گم شده بود.
اینگونه نمایش ها کمک می کنند تا سالن نمایش پر شود.. این خوب و درست. ولی آیا رسالت هنر این است که سالن را پر کند؟ یا اینکه حداکثر منفعت مادی را کسب کند؟
پس کجای این دنیا باید به انسان ها تلنگر زده شود تا به فکر بروند؟!!!