این برنامه هم ضعف ساختاری و هم ضعف اجرایی دارد. ضعف ساختاری آن برمی گردد به تفکری که در این گونه برنامه ها (نقد اثر هنری)در صدا و سیما وجود دارد و باعث می شود بخشی از زمان این برنامه ها به جای شنیدن نظر اصولی منتقدین به صحبت های صاحبین اثر بگذرد.
اشکال اجرایی آن به شیوه ی اجرایی عطالله کوپال بر می گردد که به جای این که هماهنگ کننده و مدیریت کننده ی بحث ها باشد با وارد شدن گاها بی مورد به بحث ها و سوالات خود مانند نتی فالش در این برنامه عمل می کند.
و در نهایت سخنی با مهمان های برنامه که منتقدین و هنرمندان هستند. بهتر است به جای (برای مثال) «حمید جان»، «فرهاد عزیز»، و ... خطاب کردن هم و در عین حال چشم غره رفتن به یکدیگر ، و یا تعریف کردن از طرف مقابل ( که معمولا بی ربط است) پیش از هر انتقاد، تعارف ها را کنار بگذارند و صریح صحبت کنند. اگر فرهنگ زشت دورویی و تعارف های بی دلیل زمانی بخواهد از جامعه ی ما رخت بربندد، شروعش باید از این نوع برنامه های انتقادی باشد.