«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
بنده صرفا نگران ریه های آقای صیاد برهانی هستم :دی
من این نمایش رو جشنواره دانشگاهی سال پیش دیدم. امیدوارم خیلی خیلی تغییر کرده باشه نسبت به اون اجرا، وگرنه نمایش به شدت بدی هست.
خوب و دوست داشتنی و بی ادعا . البته یه نمایش ایرانی بود ، با سلیقه هرکسی شاید جور نباشه..
من اجرای جشنواره این نمایش رو دیدم . با توجه به عکس ها ، گویا اون اجرایی که من دیدم بدون دکور و گریم بود . حقیقتش وقتی میخوام از یه نمایشی بد بگم ، شدیدا عذاب وجدان میگیرم. چون میدونم یه نمایش - هرچقدر هم بد - چقدر پاش زحمت کشیده شده و وقت گذاشته شده تا به مرحله اجرا برسه و اون وقت اگه من بیام براش کامنت منفی بدم ، شاید تاثیر بدی بذاره. مخصوصا نمایشی که پشتش به بازیگر ستاره و سالنِ پاتوق و بقیه ی بازارگرمی ها ، گرم نیست . ولی خب باید بگم ، اجرایی که من دیدم حقیقتا اجرای بدی بود. بد بود. پینتر نبود . و شاید تا حدود زیادی بازگشت به خانه هم نبود . این ایده های اجرایی و شکل های اجرایی از همچین متونی خیلی بوده تو ایران و به نظرم خیلی سخت و نادر اتفاق میافته خوب دراومدنش. و به نظرم این طور شکل های اجرایی دیگه کهنه شده و شاید تو یه دوره ای برای یک عده ای جذاب بوده . ولی دیگه نیست .
به هر حال ، با توجه به فِسقل تجربه هایی که خودم داشتم و اینور و اونور هم دیدم ، یه اجرا بدون گریم و دکور خودش ، کامل نیست و شاید اصلا گویا و تاثیرگذار نباشه . در نتیجه شاید من اجرای ناقصی دیدم و نظرم این شده . و اجرای فعلی حتما کاملتر ، بهتر و سرحال تره .
بیتا معیریان فوق العاده بازی میکرد . عالی . متن رو پایه بودم خوب بود به جز پایانش .
دوباره ؟ :دی همین چند ماه پیش هم که یه کارناوال دیگه بود ..
من اولین اجرا رو دیدم . به نظرم متن خوبی داشت و کارگردانیش هم خوب بود فقط لزوم اون فاصله گذاری ها رو درک نکردم.. ولی به هر حال بر خلاف اکثر مونولوگ هایی که دیدم ، خسته نشدم . ولی فکر کنم رضا فتح اللهی قبل از اینکه نویسنده یا کارگردان باشه ( خوب و بدش به کنار ) ، یه بازیگر خیلی خیلی خوبه . و امیدوارم اجراهای بعدی پر تماشاگرتر باشه .
راستش من خیلی با اشتیاق رفتم این نمایش رو دیدم . همین که یه کارگردان به فکر اقتباس از همچین داستانی افتاده بود ، خودِ این انتخاب باعث میشه روی کارگردان و سلیقه اش حساب ویژه ای باز کرد. فیلم پولانسکی رو دیده بودم و داستان رو کامل میدونستم - که حقیقتا فیلم و داستان شاهکار بود - و از طرفی رضا ثروتی از کار تعریف کرده بود و از اون طرف مدیا کاشیگر درباره این نمایش یادداشت نوشته بود و... همه اینا باعث شد من خیلی اشتیاق پیدا کنم نسبت به نمایش . ولی وقتی دیدم ، حقیقتا ناامید شدم . تنها مشکل نمایش متنش بود .بدجوری مشکل ریتم داشت و صحنه هایی که نوشته شده بود خیلی نارسا بود و نمیدونم اگه کسی داستان رو از قبل ندونسته باشه ، چجوری میتونه برداشتی از نمایش و ماجرا داشته باشه .
گفتگو با ستاره امینیان پخش نمیشه . لینک دانلودش هم کار نمیکنه ..
متن نماش معرکه بود . اما حقیقتا اجراش جالب نبود . از تلفیق فضای تیمارستان با فضای نمایش و روایت نمایش از زبان بیمار ها میشد استفاده های « جالب » تری از اینکه دیدم کرد .
پ ن : این دسته بندی نوشته ی کاربران به نظرم خوب نیست ! الان اینی که من نوشتم نه نقده ، نه دیالوگ ماندگار و نه گفت و گو ( با کی : دی ) ...