شیوه نمایی و اتکای بیش از حد به تکنیکهای چند رسانه ای به کار ضربه زده. خیلی بداست که یک کار سوژه اش، روایتش و نوع اجرایش آن قدر برای مخاطب حتی حرفه ای تئاتر غیرقابل هضم باشد که شخصیت اصلی مجبور شود در یک صحنه رو به مخاطب هدف نمایش را صریحا بیان کند. فرزین صابونی: اونها میخوان مردم را سرگرم کنن تا مردم به مشکلات اصلی جامعه فکرنکنند.(نقل به مضمون)
سادگی خنکای ختم خاطره محدودیتهایی داشت و بعضی جاها کمی هم به شعاری شدن نزدیک میشد اما پیچیدگی این اجرا چه چیزهایی بر نمایش افزود که اگر کار به شیوه دیگری و البته ساده تر اجرا میشد در نمیامد؟