بهمن . . .


(شاید این نوشته چیزهایی را لو بدهد. با احتیاط بخوانید)

لیوان چای توی دستم، روی سکوی سیمانی بغل دالان ورودی چهارسو و سایه تو سرمای ساعت نه شب روز دهم دی ماه. دست کردم توی جیبم و پاکت سیگار را در آوردم . . . لعنتی! چقدر هوس بهمن کرده بودم ولی سیگارم ... دیدن ادامه ›› کنت بود!

دو ساعت قبل تر روی صندلی های نوی سالن سایه نشسته بودم و منتظر شروع نمایش که داد و بیداد شروع شد. می شد حدس زد که شروع نمایش است و واقعا اتفاقی توی راهرو نیفتاده. همان موقع خواستم ژست بگیرم که: این تکنیک ها نخ نما شده و برای مستند نما شدن کار بهتر است دنبال یک کلک دیگر بگردید خانم کارگردان اما . . .

هرقدر متن بیشتر جلو می رفت با تنش و استرس و اضطراب گروه بیشتر اخت می شدم. استاد عزیزی به من گفته بود نمایش خوب نباید بی طرف باشد بلکه باید طرف همه ی کاراکترها را به یک اندازه بگیرد، و چقدر «بهمن» نمایش خوبی بود. حتی «فرجامی» و «سعیده» هم زاویه ی دید قابل دفاعی داشتند. هیچ کاراکتری قربانی نشد و توازن نمایش به سمت هیچ کدام از طرفین نلغزید.

همان استاد عزیز به من گفته بود تئاتر گزارشی است از چالش های پیش رو. یک گزارش تلخ و بی رحمانه از بحران هایی که در مقابل داریم. تئاتری که قرار است بحران های جامعه را به من مخاطب گزارش کند حالا این بار دارد از بحران خودش می گوید. بهمن جدای از تمام این پیام ها و رسالت ها و چه و چه، نمایش تر و تمیزی است که شروع و پایان متوازن دارد، خسته ات نمی کند، دنبال ادا و اطوار برای خنداندنت نیست، اتفاقا برعکس کاری می کند تا همراه با «ثریا» فشار را روی دوش خودت حس کنی و از استرس خرد شوی.

اگر کسی می خواهد وارد تئاتر شود یک بار بهمن را ببیند. این جمله نیاز به توضیح و تفسیر ندارد.

ساعت نه شب، لیوان خالی چای و حس سرمایی که تازه داشت کم کم بر می گشت. یاد بغض نویسنده و حرف آخرش افتادم: امیدوارم از اجرا لذت ببرید.

ممنون خانم فروزند و ممنون از تک تک بازیگران کار که یکی از بهترین شب های تئاتری امسال مرا ساختند.

پ.ن: سیما تیرانداز مثل همیشه ستاره بود.