فیلم در مجموع فیلم خوبی بود و قطعا ارزش یکبار دیدن را داشت ولی نکات زیر را هم بایستی در نظر گرفت:
بزرگترین نقطه ضعف فیلم اصرار مهدویان بر استفاده از صداهای واقعی شخصیتهای فیلم بود تا فیلم حالت مستند گونه خود را از دست ندهد . این ایده در سریال آخرین روزهای زمستان به خوبی جواب داده بود ولی در اینجا کاملا بالعکس عمل کرده و لحظاتی در فیلم وجود دارد که فقط حسرت می خوردم که چرا دیالوگ ندارند ، مخصوصا لحظات درگیری بین فرماندهان جنگ و اختلافاتی که بین آنها اتفاق می افتاد به شدت لحظات خوبی بودند که در سینمای این ژانر نداشتیم ولی اصرار بر استفاده از "نریشن" ، به این لحظات ضربات جبران ناپذیری را وارد کرده است.
یک جاهایی نریشنها آنقدر خسته کننده می شد که من خودم دیگر به آنها گوش نمی دادم.
فیلم در نشان دادن فرماندهان جنگ به عنوان انسانهای معمولی و نه قدیس خوب عمل کرده و شخصیتهای فیلم باورپذیرند. همچنین بر کم تجربگی نیروهای سپاه در ابتدای جنگ صحه گذاشته است که بازهم به باورپذیری فیلم کمک می کند.
تحمل نیمه اول فیلم کمی سخت است ولی نیمه دوم آن خیلی بهتر از کار درآمده.