این فیلم نشون می‌ده همیشه لازم نیست یه فیلم‌نامه‌ی پر از پیچ‌وخم و تعلیق وجود داشته باشه، کلی راز مگو بگو بشه، بعدهای پنهان شخصیت‌‌ها رو بشه، آسمون به زمین بیاد و... تا بگیم فیلم فیلم خوبیه.

«کفش‌هایم کو؟» یه داستان یه خطی داره، اما دوست‌داشتنی و دلنشینه. آدم رو با خودش همراه می‌کنه، متأثر می‌کنه، می‌خندونه و می‌گریونه.

حالا که توی سینما همه یا حرف از متفاوت بودن و ایده‌های نو می‌زنن، یا مرید اصغر فرهادی هستن و یا مشکلات اجتماعی رو به تصویر می‌کشن، فیلم کیومرث پوراحمد مثل یه نفس تازه می‌مونه. نمی‌گم بی‌عیب و نقصه، اما نشون میده فیلم‌های احساسی و خانوادگی هنوز هم می‌تونن حرفی واسه گفتن داشته باشن.