متهم یا همان مهاجر...

چهار اتاق یک هتل که سه تای آن از یک سمت باز می شوند یکی از سمت دیگر... اتاق های مهاجرین با کارت های هویت... دو پلیس امنیت و یک سی.اف گم شده ی دوربین یک خبرنگار... سوراخ در همین فضا شروع می شود و پایان می یابد اما نمایش چیزی فراتر از همین چهار اتاق است.

سوراخ نمایشی برای جهان امروز است؛ جهان ناامن امروز؛ جهان وحشی امروز؛ دنیای هشت میلیاردی ای که هر روز خبر انفجار، گروگان گیری و کشتاری از یک سوی آن مخابره می شود؛ فرقی ندارد لاهور باشد یا بروکسل، پاریس باشد یا موصل... اما نمایش نگاهی نقادانه به نگاه دنیای ظاهراً متمدن است به نوع انسان؛ نوعی انسانی که با یک کلمه تغییر ماهیت می دهد: "مهاجر"...

پی ... دیدن ادامه ›› نوشت: من "سوراخ" را در اجرای اول دیدم، با کلی دردسر برای پیدا کردن سالن نمایش و انتظار برای شروع (!) که شاید برای اجراهای اول طبیعی به نظر بیاید. به جسارت کارگردان محترم آقای جابر رمضانی، احسنت می گویم و توفیق بیشتری برایشان آرزومندم.

"آنسفالیت" را دوست داشتم. سراسر نمایش تلنگری است بر "تورم مغزی" همگانی. تورمی که از شدت وفور، عادی می نماید. تورمی که کوچک و بزرگ و زن و مرد نمی شناسد. بهادری راد تلاش دارد به گونه ای متفاوت نمادهای شهری به بوته ی نقد بکشاند: پارک، خط ویژه، بازار، خرید و... و در پایان فریاد می زند: باید بازگشت. باید به مقصد رسید... آنسفالیت نمایش ارزشمندی است. از دست ندهیدش.