چه‌قدر دوستش داشتم...
«ابد و یک روز» تمام چیزیه که خیلی وقتا از یه فیلم خوب انتظار داریم. قصه‌ی پرکششی که حرف‌های مهمی داره، بازی‌های بی‌نظیر، شخصیت‌های باورپذیر و به‌خوبی پرداخته‌شده، بدون حتی یک سکانس یا نقش اضافه.

بعد از مدت‌ها فیلمی دیدم که دلم نمی‌خواست تموم بشه، و تا تموم شد دوست داشتم از اول ببینمش.
من تمام اعضای این خانواده رو دوست داشتم. کارگردان با نگاه بی‌طرفانه‌ش تمام بالا و پایین احساسات انسانی رو توی یه خانواده‌ به زیبایی نمایش داده، و این تنها یک جنبه از این فیلم خوبه.


پی‌نوشت. مدت‌ها بود دنبال پیمان معادیِ شگفت‌آور «جدایی نادر از سیمین» می‌گشتم. پیدا شد.
پی‌نوشت ۲. این فیلم رو میشه راحت کنار «شهر زیبا»، «زیر پوست شهر» و «اینجا بدون من» گذاشت، و مدت‌ها در موردش حرف زد.