مدت‌ها بود یادمان رفته بود زندگی روزمره ی جامعه‌ی دور و برمان چه‌قدر سوژه های ناب و دیدنی دارد، البته به شرطی که کسی این قدر توان داشته باشد که این سوژه‌ها را چنان بال و پر بدهد که بشود نام آن را سینما گذاشت. از خودم مى‌پرسم خانواده‌ای فلاکت‌زده در فرودست‌ترین نقطه‌ی تهران با چهار خواهر و سه برادر و یک مادر بیمار و فرتوت مگر چه چیزی دارند که تماشاگری حاضر شود قصه‌ی زندگی آن‌ها را دنبال کند. خواهرانی هر کدام مصیبت‌زده‌تر از دیگری، برادرانی را شاهدیم که چون بمبی متحرک هر لحظه آماده‌ی انفجار و خلق مصیبتی تازه‌اند و مادری که وقتی مى‌گوید «چرا نمی‌میرم» با خودمان یواشکی نجوا مى‌کنیم راستی چرا؟!
این‌که این همه مصیبت و بدبختی، خشونت، اعتیاد، جرم، فقر و فحشا و فلاکت را ببینیم و باز دل‌مان بخواهد فیلم را دنبال کنیم حکایت جالبی است. مگر ما سینما نمی‌رویم که از بدبختی‌های روزگارمان لحظه‌ای فاصله بگیریم و پناه ببریم به پرده‌ی نقره‌ای و فراموش کنیم هرچه گیروگرفت و غصه در زندگی داریم. مگر از این خانه و محله‌ای که در ابد و یک روز می‌بینیم فاجعه‌بارتر مى‌شود تصور کرد؟ پس چرا این اندازه مشتاقانه آن را دنبال کردیم. اگر این مصیبتکده ته دنیاست پس چرا اجازه نمی دهیم دخترک (سمیه/ پریناز ایزدیار) با خانواده‌ی داماد مایه‌دار برود؟ چرا از برگشتن او خوش‌حال می‌شویم؟ مگر ما نبودیم که در لحظه لحظه‌ی فیلم از این مادر دیوانه‌کننده و برادر و خواهر بیمار زجر کشیده بودیم و منتظر لحظه‌ای برای فرار سمیه – معقول‌ترین آدم فیلم - و رها شدن از تیمارداری‌های سیندرلاوارش بودیم؟ ما که مى‌دانیم وقتی شب این خانواده‌ی درب‌و‌داغان را در سکانس آخر رها مى‌کنیم قرار نیست فردای بهتری منتظرشان باشد پس چرا در پایان این قدر حال خوبی داریم؟ تماشای بدبختی و بیچارگی‌ای که تمامی ندارد کجایش فرح‌بخش است که وقتی فیلم تمام مى‌شود این اندازه حال‌مان خوب است! نکند مثل برادر بزرگ‌تر (مرتضی/ پیمان معادی) با دیدن بدبختی‌های دیگران یادمان مى‌افتد که ما تماشاگران، که مثل این خانواده نیستیم، چه‌قدر خوش‌بختیم!
وقتی فیلم‌نامه درست است، قصه فراز و فرود درستی دارد، آدم‌ها حرف‌هایی مى‌زنند که متناسب با شناخت ما از آن‌هاست و شخصیت‌ها جوری اصالت دارند که ... دیدن ادامه ›› موازنه‌ای منطقی در کلیت اثر ایجاد کرده‌اند و فیلم کارگردانی هرچند تازه‌کار اما کاربلد دارد، می‌شود فیلمی که فراتر از بدبختی‌های منزجرکننده ما را به ضیافت کشف دنیایی تازه مى‌برد.

ارسیا تقوا، سایت مجله‌ی فیلم